

Wyszukaj informacje według regionu
Koszty postępowania obejmują w szczególności koszty poniesione przez strony i ich pełnomocników, w tym opłaty sądowe, utracone zarobki stron i ich pełnomocników procesowych, koszty przeprowadzenia dowodów, koszty notarialne i honoraria pobierane za pełnienie funkcji komisarza sądowego, opłaty pobierane przez zarządcę masy spadkowej i jego honorarium, koszty tłumaczenia ustnego i koszty pełnomocnictwa, jeżeli stronę reprezentuje adwokat.
Strony postępowania pokrywają te koszty postępowania, które same poniosły, oraz koszty poniesione przez ich pełnomocników. Koszty poniesione wspólnie przez strony dzieli się między nie proporcjonalnie do ich udziału w sprawie i postępowaniu.
Jeżeli strony reprezentuje adwokat z urzędu, poniesione przez niego koszty i jego honorarium pokrywa skarb państwa.
W postępowaniu spadkowym opłaty notarialne i honorarium notariusza pokrywa spadkobierca, pod warunkiem że masa spadkowa nie jest niewypłacalna. Spadkobiercy pokrywają koszty proporcjonalnie do wartości netto ich udziału w spadku. W innych przypadkach koszty te pokrywa Skarb Państwa.
Pojęcie pomocy prawnej określono w ustawie nr 327/2005 o pomocy prawnej dla osób w trudnej sytuacji materialnej oraz zmieniającej ustawę nr 586/2003 o zawodach prawniczych i ustawę nr 455/1991 o działalności gospodarczej (ustawa o działalności gospodarczej) zmienionej ustawą nr 8/2005, która weszła w życie w dniu 1 stycznia 2006 r. (ustawa o pomocy prawnej). § 4 ust. lit. a) ustawy o pomocy prawnej stanowi: „Pomoc prawna oznacza świadczenie usług prawnych osobom uprawnionym na mocy niniejszej ustawy na potrzeby wykonywania ich praw, w szczególności udzielanie porad prawnych, zapewnianie pomocy w postępowaniu pozasądowym, sporządzanie pism sądowych, reprezentowanie w postępowaniu sądowym i podejmowanie powiązanych czynności, a także pokrycie wszystkich lub części kosztów z tym związanych”.
Zgodnie z przepisami ustawy o pomocy prawnej w przypadku sporów krajowych pomoc prawną może otrzymać każda osoba fizyczna, a w przypadku sporów transgranicznych przysługuje ona wyłącznie osobom fizycznym, które mają miejsce zamieszkania lub zwykłego pobytu w państwie członkowskim (tj. we wszystkich państwach członkowskich Unii Europejskiej, z wyjątkiem Danii).
„Osobami uprawnionymi do pomocy prawnej” są osoby fizyczne, którym Centrum Pomocy Prawnej (Centrum právnej pomoci) przyznało taką pomoc w drodze ostatecznej decyzji po przedstawieniu przez te osoby dowodów, że spełniają warunki określone w § 6 ustawy o pomocy prawnej.
„Cudzoziemcami uprawnionymi do pomocy prawnej” są osoby fizyczne, które spełniają określone w ustawie o pomocy prawnej warunki uzyskania pomocy prawnej w sporze transgranicznym i którym Centrum Pomocy Prawnej przyznało taką pomoc w drodze ostatecznej decyzji.
„Mieszkańcami uprawnionymi do pomocy prawnej” są osoby fizyczne, które mają miejsce stałego lub tymczasowego pobytu na terytorium Republiki Słowackiej i ubiegają się o pomoc prawną w innym państwie członkowskim, w którym znajduje się sąd właściwy rozpoznający spór transgraniczny.
Zgodnie z ustawą o pomocy prawnej pomoc prawną można uzyskać w sprawach z zakresu prawa cywilnego, prawa pracy i prawa rodzinnego, w postępowaniu przed sądem administracyjnym oraz – w takich przypadkach – również w postępowaniach przed Trybunałem Konstytucyjnym Republiki Słowackiej (spory krajowe). W sporach transgranicznych ustawa o pomocy prawnej przewiduje, że pomoc prawną można uzyskać w sprawach z zakresu prawa cywilnego, prawa rodzinnego, prawa handlowego i w sprawach o azyl, w postępowaniach w celu wydalenia cudzoziemca z terytorium Słowacji, w postępowaniach dotyczących zatrzymania obywatela państwa trzeciego, w postępowaniach dotyczących zatrzymania wnioskodawcy, w postępowaniach dotyczących przyznania azylu i – w takich przypadkach – również w postępowaniach przed sądem administracyjnym i w postępowaniach przed Trybunałem Konstytucyjnym Republiki Słowackiej. Pomoc prawną mogą również otrzymać osoby, w odniesieniu do których na mocy przepisów szczególnych zawieszono skuteczność czynności na gruncie prawa pracy w postępowaniu w sprawie wniosku o zarządzenie środka nadzwyczajnego.
Tak, jeżeli istnieje ryzyko, że wnioskodawca nie dotrzyma terminu, może zwrócić się do Centrum Pomocy Prawnej o przyznanie tymczasowej pomocy prawnej w chwili złożenia wniosku. Wówczas Centrum Pomocy Prawnej niezwłocznie podejmuje decyzję o przyznaniu tymczasowej pomocy prawnej, zanim podejmie decyzję o przyznaniu prawa do pomocy prawnej.
Wnioski są dostępne na stronie internetowej Centrum Pomocy Prawnej.
Do wniosku należy dołączyć dokumenty, które potwierdzają informacje wskazane w formularzu wniosku oraz sytuację materialną wnioskodawcy (dokumenty potwierdzające sytuację materialną wnioskodawcy nie mogą być starsze niż trzy miesiące).
W oddziale Centrum Pomocy Prawnej najbliższym miejsca stałego lub tymczasowego pobytu wnioskodawcy.
Centrum Pomocy Prawnej podejmuje decyzję o przyznaniu pomocy prawnej w ciągu 30 dni od dnia otrzymania wniosku.
Po zaproszeniu przez Centrum Pomocy Prawnej wnioskodawcy zawierają umowę o pomoc prawną bezpośrednio z centrum lub z wyznaczonym adwokatem oraz upoważniają centrum lub wyznaczonego adwokata do podejmowania czynności w związku z przyznaniem pomocy prawnej.
Centrum Pomocy Prawnej wyznacza adwokata, który ma reprezentować osobę uprawnioną do pomocy prawnej przed sądem, jeżeli jest to konieczne do zabezpieczenia jej interesów, w drodze decyzji o przyznaniu pomocy prawnej.
Centrum Pomocy Prawnej podejmuje decyzję o przyznaniu pomocy prawnej w pełnym zakresie albo o odmowie przyznania tej pomocy.
Nie dotyczy.
Tak, pomoc prawną przyznaje się również w postępowaniu odwoławczym i egzekucyjnym.
Przesłanki cofnięcia pomocy prawnej określono w § 14 ustawy o pomocy prawnej. Centrum Pomocy Prawnej może podjąć decyzję o cofnięciu pomocy prawnej w następujących sytuacjach: jeżeli osoba uprawniona do pomocy prawnej nie będzie należycie współpracować z centrum lub wyznaczonym adwokatem; jeżeli w trakcie korzystania z pomocy prawnej dochody i sytuacja finansowa osoby uprawnionej zmienią się, w związku z czym przestanie ona spełniać warunek dalszego świadczenia pomocy prawnej określony w § 6 ust. 1 lit. a) ustawy o pomocy prawnej; jeżeli osoba uprawniona nie zawrze umowy z wyznaczonym adwokatem lub nie upoważni centrum lub wyznaczonego adwokata w ciągu trzech miesięcy od wydania ostatecznej decyzji o przyznaniu pomocy prawnej; jeżeli okaże się, że wnioskodawca uzyskał pomoc prawną na podstawie nieprawdziwych lub niekompletnych informacji; jeżeli osoba uprawniona nie podejmie czynności na żądanie, o którym mowa w § 13 ust. 3 (tj. w ciągu 8 dni nie przekaże na żądanie centrum dowodów potwierdzających, że w dalszym ciągu spełnia warunki otrzymania pomocy prawnej).
Decyzja o odmowie przyznania pomocy prawnej musi zawierać informacje określone w przepisach szczególnych (tj. ustawie nr 71/1967 o postępowaniu administracyjnym (kodeks postępowania administracyjnego) z późniejszymi zmianami). Ponadto w decyzji należy pouczyć wnioskodawcę o niemożności ponownego złożenia wniosku o przyznanie pomocy prawnej w tej samej sprawie w ciągu sześciu miesięcy od wydania decyzji, chyba że zmienią się dochody lub sytuacja finansowa wnioskodawcy.
Za wersję tej strony w języku danego kraju odpowiada właściwy punkt kontaktowy Europejskiej Sieci Sądowej (EJN). Tłumaczenie zostało wykonane przez służby Komisji Europejskiej. Jeżeli właściwy organ krajowy wprowadził jakieś zmiany w wersji oryginalnej, mogły one jeszcze nie zostać uwzględnione w tłumaczeniu. ESS ani Komisja Europejska nie ponoszą odpowiedzialności za wszelkie informacje, dane lub odniesienia zawarte w tym dokumencie. Informacje na temat przepisów dotyczących praw autorskich, które obowiązują w państwie członkowskim odpowiedzialnym za niniejszą stronę, znajdują się w informacji prawnej.