Texte intégral

W analizowanej sprawie powód zarzucił, iż postanowienia umowy nie zostały z nim indywidualnie uzgodnione, bowiem przedstawiciel kontrahenta przedstawił mu do podpisu gotowy już wzorzec umowy, na którego brzmienie nie miał wpływu w momencie jej zawierania. Zdaniem powoda, kwestionowane postanowienia są rażąco sprzeczne z dobrymi obyczajami, rażąco naruszają jego interesy i stoją w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego. Występując z powództwem powód w istocie kwestionuje sposób rozliczenia umowy zawartej pomiędzy nim a pozwanym, wywodząc, iż zaskarżone postanowienia wzorca umowy stanowią klauzule niedozwolone wymienione w art. 3853 KC. Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie żądania pozwu. Zdaniem pozwanego, powództwo zostało skierowane w sposób omyłkowy do Sądu Okręgowego - Sądu Antymonopolowego albowiem sądem właściwym do rozpoznania sprawy powinien być Sąd Rejonowy, gdyż przepisy umożliwiające zaskarżenie niedozwolonych postanowień umownych zawarte w art. 3851 KC zaczęły obowiązywać po podpisaniu pomiędzy powodem a pozwanym przedmiotowej umowy. Ponadto, zdaniem pozwanego postanowienia ogólne, kształtujące treść stosunku obligacyjnego łączącego powoda i pozwanego, nie stanowią wzorca umownego w rozumieniu postanowień KC. Powyższe twierdzenie pozwany uzasadnił faktem, iż każdy klient zawierający umowę z "E.-A." Konsorcjum ma realny wpływ na treść umowy. Strona pozwana podniosła również, iż wniesione powództwo jest niedopuszczalne z uwagi na upływ sześciomiesięcznego okresu od zaniechania stosowania przez stronę pozwaną kwestionowanej umowy. Wywodziła, iż przedmiotowa kwestionowana umowa została zawarta między stronami 9.7.1997 r. a poczynając od 1.7.2000 r., a więc od wejścia w życie ustawy z 2.3.2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów oraz odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny (Dz. U. z 2000 r. Nr 22, poz. 271; dalej jako: OchrKonsU) pozwana spółka zaniechała stosowania wzoru umowy, której częścią były postanowienia ogólne, zastępując zaskarżoną umowę projektem umowy indywidualnie negocjowanym z konsumentem. Pozwana przywołała art. 47939 KPC wykazując, iż powództwo zostało wniesione po upływie sześciomiesięcznego okresu od czasu kiedy to pozwana wprowadziła nowy projekt umowy. W konkluzji wywodziła, iż wniesione powództwo jest niedopuszczalne z uwagi na prekluzję. Wywodziła, iż od 1.7.2000 r. wprowadzony został przez nią nowy typ umowy uwzględniający propozycję drugiej strony umowy, co nie pozwala na zakwalifikowanie jej jako wzorca umownego. Strona powodowa prezentowała stanowisko przeciwne do stanowiska strony pozwanej, iż w przedmiotowej sprawie ma zastosowanie OchrKonsU albowiem art. 21 OchrKonsU stanowi, iż ustawę stosuje się do umów zawartych i niewykonanych w dniu wejścia w życie ustawy. A zatem skoro umowa łącząca strony nie została przez żadną ze stron wykonana (powód nie wpłacił wszystkich rat, a pozwany nie przeniósł na niego własności samochodu) ma ona zastosowanie w rozpatrywanej sprawie. Powiatowy Rzecznik Konsumentów w Warszawie przystąpił do procesu po stronie powoda i wniósł o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone. Sąd Antymonopolowy zważył, co następuje: Właściwość Sądu Antymonopolowego w sprawach o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone wynika z art. 47936 KPC. W sprawie bezsporne jest, iż strony zawarły 9.7.1997 r. umowę, której integralną częścią były postanowienia ogólne - kwestionowane przez powoda w niniejszej sprawie. OchrKonsU i nowelizacja KC weszła w życie zgodnie z art. 24 OchrKonsU z dniem 1.7.2000 r. (art. 112 KC). Oznacza to, że umowy zawierane po tej dacie z wykorzystaniem wzorca podlegają reżimowi ochronnemu, wynikającemu z ustawy i nowelizacji KC. Artykuł 21 OchrKonsU stanowi, iż do umów zawartych i niewykonanych w dniu wejścia w życie ustawy stosuje się jej przepisy. Oznacza to, że przepisy nowo wprowadzonej ustawy i zmian w KC i KPC znajdują zastosowanie co do ukształtowania treści umowy art. 3851-3853 KC chociaż umowa została zawarta w 1997 r. Rozstrzygając niniejszą sprawę należało mieć na uwadze treść art. 47939 KPC, który stanowi, iż z żądaniem uznania postanowienia wzorca umowy za niedozwolone można wystąpić również wtedy, gdy pozwany zaniechał jego stosowania jeżeli od tego zaniechania nie minęło 6 miesięcy. W rozpatrywanej sprawie, co wykazało postępowanie dowodowe, które sąd uznał za spójne i wiarygodne, strona pozwana od 1.7.2000 r. zaprzestała stosowania kwestionowanego wzorca umowy. Zaniechanie przez stronę pozwaną stosowania wzorca umowy od 1.7.2000 r. spowodowało ograniczenie tego rodzaju, iż z pozwem o uznanie postanowień wzorca umowyza niedozwolone można było wystąpić najpóźniej do 1.1.2001 r. Jak wynika z akt sprawypozew został złożony 31.3.2001 r., a zatem po upływie zawitego terminu art. 47934 KPC. Tym samym stwierdzić należało, iż złożone po upływie 6 miesięcy powództwo kontrolne było niedopuszczalne i podlegać musi oddaleniu.