Nationale wetgeving

Rechtsbronnen

De belangrijkste rechtsbronnen in de jurisdictie van Engeland en Wales van het Verenigd Koninkrijk zijn:

• Primaire wetgeving in de vorm van Acts of the United Kingdom Parliament, Acts of the National Assembly for Wales and Measures of the National Assembly for Wales (wetten van het parlement van het Verenigd Koninkrijk, Acts van de Nationale Vergadering voor Wales en maatregelen van de Nationale Assemblee voor Wales)
• Unierecht
• Secundaire wetgeving (of afgeleide wetgeving) in de vorm van wettelijke instrumenten van de overheid van het Verenigd Koninkrijk, de regering van Wales of een andere autoriteit. Sommige andere afgeleide wetgeving kan worden gemaakt als administratief bevel.
• Het gemeenschappelijk recht dat door rechterlijke beslissingen is ontwikkeld

Soorten regelgeving — beschrijving

De primaire wetgeving of wetten van het parlement worden door het Britse parlement in Londen gemaakt en kunnen voor alle of een deel van het Verenigd Koninkrijk gelden. De Nationale Vergadering van Wales kan overgaan tot de toepassing van wetten op 20 gedecentraliseerde gebieden die zijn opgesomd in bijlage 7 bij de regering van Wales Act 2006. Andere primaire wetgeving kan door het soevereine recht in verschillende vormen worden uitgevaardigd, zoals besluiten van de Raad, Proclamaties, Royal Guidelines, Royal Instructions, Regulations and Brieven Patents.

Secundaire wetgeving wordt verleend op grond van bevoegdheden die worden toegekend door of op grond van de status van Her Majesty in de Raad of een minister, afdeling (ministerie), Welshe minister of andere instantie of persoon. Dit wordt ook „gedelegeerde of afgeleide wetgeving” genoemd, en het statuut waarbij het vermogen wordt toegekend, wordt de machtigings- of machtigings- of „ouderwet” genoemd. Secundaire wetgeving kan verschillende titels hebben: beschikkingen in de zin van besluiten van de Raad, verordeningen of regelingen, die gezamenlijk kunnen worden aangeduid als „Statutory Instruments” of „Statutory Rules” (Statutory Rules of „Statutory Rules” of „Statutory Rules”).

In juli 1999 werden bepaalde wetgevingsbevoegdheden overgedragen van het Britse parlement aan de nationale assemblee van Wales in Cardiff. De Algemene Vergadering kreeg de bevoegdheid om wettelijke instrumenten te ontwikkelen die van invloed zijn op Wales, maar het Britse parlement zette de primaire wetgeving inzake „Welsh affairs” voort. Naar aanleiding van de regering van Wales Act 2006 heeft de Assemblee de bevoegdheid gekregen om ter zake van „Welsh affairs” maatregelen te treffen (primaire wetgeving) waarvoor het parlement van het Verenigd Koninkrijk wetgevende bevoegdheidsbevelen heeft goedgekeurd die betrekking hebben op de in de wet genoemde onderwerpen. De maatregelen moeten echter ter goedkeuring worden voorgelegd aan de overheid in de Raad voordat zij wetgeving kunnen worden. De Vergadering is bevoegd voor aangelegenheden die onder meer betrekking hebben op economische ontwikkeling, onderwijs, milieu, gezondheid, huisvesting, toerisme en vervoer; maar is niet verantwoordelijk voor het burgerlijk of strafrecht. De Welshe wetgeving van de Vergadering en de Welshe ministers (de regering van Wales) wordt zowel in de Engelse als in de Welshe talen gedaan.

De bevoegdheid om namens het Verenigd Koninkrijk internationale verdragen te sluiten, ligt aan de Kroon, dat wil zeggen de „Sovereign under the Royal Prerogative”, die optreedt op advies van de regering van het Verenigd Koninkrijk. Het parlement van het VK heeft momenteel geen formele rol bij het sluiten van verdragen, maar wanneer een verdrag een wijziging in de wetgeving van het VK of een toekenning van overheidsgeld vereist, zal het Parlement op de gebruikelijke wijze stemmen. Alle EU-verdragen vereisen wetgeving voor de uitvoering ervan in het VK en worden daarom onderworpen aan parlementaire controle. Bij de inwerkingtreding van de wet op de hervorming van het grondwettelijk bestel en van de Wet op de governance van het Verdrag van 2010 kan een verdrag niet worden geratificeerd, tenzij a) een minister in het eerste geval een exemplaar van het verdrag heeft voorgelegd aan het Parlement, b) het verdrag is gepubliceerd en c) een termijn van 21 vergaderdagen is verstreken zonder dat het Parlement heeft besloten het verdrag niet te ratificeren.

Normenhiërarchie

Indien er conflicten zijn tussen de verschillende rechtsbronnen, is het belangrijkste forum voor de beslechting van het geschil de rechtbanken. Geschillen over de interpretatie van wetgeving kunnen ook door de rechtbanken worden beslecht. Aangezien er in het Verenigd Koninkrijk echter geen „geschreven grondwet” bestaat, is het niet mogelijk een wet van het parlement voor de rechter aan te vechten op grond van het feit dat het „ongrondwettelijk” is. De constitutionele doctrine van de „parlementaire soevereiniteit” is van mening dat het parlement van het Verenigd Koninkrijk de hoogste wetgevende autoriteit is, in die zin dat het elke wet kan vaststellen en intrekken, en dat geen enkele andere instantie de geldigheid van een wet van het Parlement kan intrekken of intrekken.

Het leerstuk van de parlementaire soevereiniteit wordt echter genuanceerd door het lidmaatschap van het VK van de Europese Unie. Krachtens de European Communities Act 1972, maakt het recht van de Europese Unie deel uit van het recht van Engeland en Wales (en van Schotland en Noord-Ierland). Nationale wetgeving moet zo veel mogelijk in overeenstemming met het EU-recht worden uitgelegd.

De Human Rights Act 1998, waarin het Europees Verdrag voor de rechten van de mens in het recht van het Verenigd Koninkrijk is opgenomen, geeft de rechtbanken een andere bevoegdheid om wetten van het Parlement ter discussie te stellen. De nationale wetgeving moet zoveel mogelijk in overeenstemming worden gebracht met de rechten in het verdrag.

Beslissingen van rechtbanken, en met name van de hoven van beroep, spelen een belangrijke rol bij de ontwikkeling van de wet. Zij geven niet alleen bindende uitspraken over de interpretatie van wetgeving, maar vormen ook de basis van het gemene recht, dat voortvloeit uit rechterlijke beslissingen in eerdere zaken (of jurisprudentie).

Wat betreft de beslissingen van rechterlijke instanties die bindend zijn voor andere gerechten, is het algemene beginsel dat een rechter gebonden is door eerdere beslissingen van een hogere rechterlijke instantie.

Op het gebied van het recht van de Europese Unie is het Europees Hof van Justitie de hoogste autoriteit. Het Hogerhuis is in het Hogerhuis opgetreden als het Hooggerechtshof van het Verenigd Koninkrijk, maar is vervangen door het nieuwe Hooggerechtshof, dat op 1 oktober ²⁰⁰⁹ is gekomen. Het bestaande Hogerhuis werd de eerste vrederechter van het Hooggerechtshof, en de hoge wet Lord werd de president.

Institutioneel kader

Instellingen die verantwoordelijk zijn voor de vaststelling van rechtsregels en het besluitvormingsproces

Het primaire recht wordt door het Britse parlement in Londen vastgesteld. Voordat een wetsvoorstel (bekend als wetsvoorstel) een besluit van het parlement kan worden, moet het door beide kamers van het parlement worden goedgekeurd: het Lagerhuis en het Hogerhuis. De volgende fasen vinden plaats in beide kamers:

• Eerste lezing (formele invoering van het wetsvoorstel zonder debat)
• Tweede lezing (algemeen debat)
• Behandeling in de commissie (grondig onderzoek, debat en wijzigingen). In het Lagerhuis vindt deze fase over het algemeen plaats in een commissie voor openbare rekeningen.)
• Fase van het verslag (mogelijkheid voor verdere wijzigingen)
• Derde lezing (de laatste gelegenheid voor het debat; amendementen zijn mogelijk in het Hogerhuis).

Zodra een wetsvoorstel door beide kamers is goedgekeurd, wordt het teruggestuurd naar het eerste huis (waar het is gestart) voor de in behandeling genomen amendementen van het tweede huis.

Beide kamers moeten overeenstemming bereiken over de definitieve tekst. Er kunnen verschillende uitwisselingsrondes tussen de twee kamers plaatsvinden totdat er overeenstemming is bereikt over elk woord van het wetsvoorstel. zodra dit gebeurt, kan het wetsvoorstel voor Royal Aent worden ingediend.

De primaire wetgeving wordt ook gemaakt door de Nationale Vergadering voor Wales. Voordat een wetsvoorstel kan worden en de vergadering van de Vergadering kan worden aangenomen, moet het worden overwogen en aangenomen door de Vergadering en gegeven door de vorst van de vorst.Een Akte van de Algemene Vergadering is een wet die wordt gehandhaafd in alle gebieden van Wales, waar zij van toepassing is.

Er is, in het algemeen, een proces van 4 fasen voor de behandeling van een wetsvoorstel van de regering in de Vergadering als volgt:

Fase 1: Inachtneming van het algemene beginsel van een wetsvoorstel of maatregel door een commissie (of commissies) en goedkeuring van deze algemene beginselen door de Vergadering.

Fase 2: Gedetailleerde behandeling, door een comité, van een wetsvoorstel of een maatregel en van eventuele door de leden van de Assemblee voorgestelde amendementen.

Fase 3: Gedetailleerde bespreking, door de Vergadering, van het wetsvoorstel of de maatregel en van eventuele door de leden van de Assemblee voorgestelde wijzigingen.De vaste functionaris besluit welke wijzigingen door de Vergadering zullen worden overwogen.

Fase 4: Stemming door de voltallige vergadering over de definitieve tekst van het wetsvoorstel of de maatregel.

Wanneer een wetsvoorstel door al zijn parlementaire fasen in het Britse parlement of de Welshe Assemblee is goedgekeurd, wordt het aan de Sovereign for Royal Assent gezonden, waarna het een wet wordt. De maatregelen van de Nationale Vergadering voor Wales moeten ter goedkeuring worden voorgelegd aan de Koningin in de Raad.

De primaire wetgeving kan in het algemeen alleen door nieuwe primaire wetgeving worden gewijzigd of ingetrokken. Er zijn echter uitzonderingen op grond waarvan bepaalde wijzigingen en intrekkingen wettelijk kunnen worden aangebracht. Dit omvat onder meer de uitvoering van EU-verplichtingen of een stuk hervorming van de wetgeving waarmee de regeldruk wordt verminderd of weggenomen. Dergelijke bevelen moeten echter worden goedgekeurd door de beide kamers van het Parlement vóór hun benoeming in een resolutie van beide kamers van het Parlement te erkennen.

De primaire wetgeving wordt overeenkomstig de in de wet of maatregel opgenomen bepalingen in werking getreden. In de handeling of maatregel kan een bepaalde datum voor de inwerkingtreding worden vermeld. Dit kan onmiddellijk aan Royal Assent worden gedaan op een bepaalde datum (in het algemeen ten minste twee maanden na de Royal Assent) of op een door een minister of een departement te bepalen datum door een besluit te nemen (wettelijk instrument). Voor verschillende bepalingen van een wet kunnen verschillende data worden gespecificeerd.

De datum van inwerkingtreding van eventuele secundaire wetgeving wordt in het algemeen in het instrument zelf gespecificeerd. De aanvangsdatum kan bij wijze van uitzondering geschieden door bekendmaking van een bekendmaking in het staatsblad (de London Gazette).

Juridische gegevensbanken

Legislation.gov.uk, beheerd door het Nationaal Archief, is de officiële woonplaats van de Britse wetgeving.

Legislation.gov.uk biedt toegang tot de wetgeving van het Verenigd Koninkrijk voor alle rechtsgebieden (Engeland, Schotland, Wales en Noord-Ierland).De site bevat alle wetgeving van 1988 tot nu toe, de meeste primaire wetgeving van vóór 1988 in zowel oorspronkelijke als herziene versies, en een grote selectie van secundaire wetgeving vanaf 1948, waar deze wetgeving nog van kracht is.