Nationale wetgeving

Rechtsbronnen

De voornaamste rechtsbronnen in de Schotse jurisdictie van het Verenigd Koninkrijk zijn:

• Primaire wetgeving in de vorm van wetten van het parlement van het Verenigd Koninkrijk enwetten van het Schotse parlement
• Unierecht
• Secundaire (of afgeleide wetgeving) in de vorm van Statutory Instruments and Scottish Statutory Instruments. Sommige andere afgeleide wetgeving kan worden aangebracht in de vorm van een administratief bevel.
• Het gemeenschappelijk recht dat door rechterlijke beslissingen is ontwikkeld.

Soorten regelgeving — beschrijving

De primaire wetgeving of wetten van het parlement worden door het Britse parlement in Londen gemaakt en kunnen voor alle of een deel van het Verenigd Koninkrijk gelden. Het Britse parlement heeft ook ingestemd met de overdracht van wetgevingsbevoegdheden aan de gedecentraliseerde parlementen en assemblees, op grond waarvan zij primaire wetgeving kunnen goedkeuren die betrekking heeft op een beperkt aantal onderwerpen, die binnen hun eigen rechtsgebied van toepassing zullen zijn. Andere wetgeving kan door het soevereine gezag onder de bevoegdheid in verschillende vormen worden uitgevaardigd, zoals besluiten in de Raad, verklaringen, koninklijke bevelen, koninklijke bevelen, voorschriften en octrooischriften.

Secundaire wetgeving wordt verleend op grond van bevoegdheden die zijn verleend door of op grond van de wet inzake Hare Majesteit de Raad, de ministers, de ministeries (ministeries), de Schotse ministers of andere organen of personen. Dit wordt ook „ gedelegeerde of afgeleide wetgeving” genoemd, en het statuut waarbij het vermogen wordt toegekend, wordt de machtigings- of machtigings- of „ouderwet” genoemd. Secundaire wetgeving kan verschillende titels hebben (zoals besluiten in de Raad, verordeningen of regels), die allemaal kunnen worden aangeduid als „Statutory Instruments” of „Scottish Statutory Instruments”.

De Scotland Act 1998, opgericht en overgedragen aan het Schotse parlement in Edinburgh. Het Parlement herstelde zich in 1707 (na een referendum) tot Schotland, dat in verloren was gegaan ten tijde van de Unie met Engeland en Wales. Aangezien Schotland echter deel blijft uitmaken van het VK, is het Britse parlement nog steeds in staat om op bepaalde gebieden wetgeving vast te stellen. De primaire wetgeving kan door het Schotse parlement worden vastgesteld op de gedecentraliseerde gebieden (d.w.z. hoofdzakelijk in het kader van de Schotse wetten van 1997, 2012 en 2016). Het gaat onder meer om: gezondheid; onderwijs; lokale overheid; Sociaal werk; huisvesting; planning; toerisme en economische ontwikkeling; sommige aspecten van het vervoer; Justitie, met inbegrip van de meeste aspecten van het privaat- en strafrecht; politie en brandweer; tal van aspecten van het milieu; landbouw en visserij; sport en kunst en uitvoering van internationale verplichtingen op de gedecentraliseerde gebieden. De Schotse wetgeving van 2012 en 2016 breidde deze bevoegdheden uit naar gebieden als: bepaalde aspecten van de belastingheffing; diensten ter ondersteuning van de werkgelegenheid; aspecten van de sociale zekerheid (met inbegrip van uitkeringen voor gehandicapten en verzorgers); abortuswetgeving; beheer van het kroondomein; keuzevrijheid en concurrentie voor de consument; energie (met inbegrip van vergunningen voor onshore olie- en -gas- en brandstofarmoede-regelingen); gelijkheid (met inbegrip van quota voor gendergelijkheid in raden van bestuur in de publieke sector); verdere aspecten van het vervoer (inclusief politietoezicht op de spoorwegen); en automaten. Schotse Statutory Instruments (SSI) kunnen ook worden uitgevoerd door de Schotse regering op grond van bevoegdheden die worden gedelegeerd door middel van wetten van het parlement van het Verenigd Koninkrijk of handelingen van het Schotse parlement.

De bevoegdheid om namens het Verenigd Koninkrijk internationale verdragen te sluiten berust bij de Kroon, dat wil zeggen de „Sovereign under the Royal Prerogative”, die optreedt op advies van de regering van het Verenigd Koninkrijk. Het parlement van het VK heeft momenteel geen formele rol bij het sluiten van verdragen, maar wanneer een verdrag een wijziging in de wetgeving van het VK of een toekenning van overheidsgeld vereist, zal het Parlement op de gebruikelijke wijze stemmen. Alle EU-verdragen vereisen wetgeving voor de uitvoering ervan in het VK en worden daarom onderworpen aan parlementaire controle.Bij de inwerkingtreding van de wet op de hervorming van het grondwettelijk bestel en van de Wet op de governance van het Verdrag van 2010 kan een verdrag niet worden geratificeerd, tenzij a) een minister in het eerste geval een exemplaar van het verdrag heeft voorgelegd aan het Parlement, b) het verdrag is gepubliceerd en c) een termijn van 21 vergaderdagen is verstreken zonder dat het Parlement heeft besloten het verdrag niet te ratificeren.

Normenhiërarchie

Indien er conflicten zijn tussen de verschillende rechtsbronnen, is het belangrijkste forum voor de beslechting van het geschil de rechtbanken. Geschillen over de interpretatie van wetgeving kunnen ook door de rechtbanken worden beslecht. Aangezien er in het Verenigd Koninkrijk echter geen „geschreven grondwet” bestaat, is het niet mogelijk een wet van het parlement voor de rechter aan te vechten op grond van het feit dat het „ongrondwettelijk” is. De constitutionele doctrine van de „parlementaire soevereiniteit” is van mening dat het parlement van het Verenigd Koninkrijk de hoogste wetgevende autoriteit is, in die zin dat het elke wet kan vaststellen en intrekken en dat geen enkele andere instantie de geldigheid van een wet van het Parlement kan intrekken of intrekken.Hoewel het parlement van het VK bevoegd blijft om wetgeving vast te stellen over elke al dan niet gedecentraliseerde kwestie, heeft de regering van het Verenigd Koninkrijk zich er echter toe verbonden om overeenkomstig het (Seawe-verdrag) verdrag te doen vaststellen dat het parlement van het VK, behalve met de instemming van de gedecentraliseerde wetgevende macht, normaliter geen wetgeving met betrekking tot gedecentraliseerde aangelegenheden zal vaststellen.

Het leerstuk van de parlementaire soevereiniteit wordt echter genuanceerd door het lidmaatschap van het VK van de Europese Unie. Krachtens de European Communities Act 1972, maakt het recht van de Europese Unie deel uit van het recht van Engeland en Wales (en van Schotland en Noord-Ierland). Nationale wetgeving moet zo veel mogelijk in overeenstemming met het EU-recht worden uitgelegd.

De Human Rights Act 1998, waarin het Europees Verdrag voor de rechten van de mens in het recht van het Verenigd Koninkrijk is opgenomen, geeft de rechtbanken een andere bevoegdheid om wetten van het Parlement ter discussie te stellen. Nationale wetgeving moet zoveel mogelijk in overeenstemming met de rechten van het Verdrag worden uitgelegd.

Beslissingen van rechtbanken, en met name van de hoven van beroep, spelen een belangrijke rol bij de ontwikkeling van de wet. Zij geven niet alleen bindende uitspraken over de interpretatie van wetgeving, maar vormen ook de basis van het gemene recht, dat voortvloeit uit rechterlijke beslissingen in eerdere zaken (of jurisprudentie). Met betrekking tot de vraag welke rechterlijke beslissingen bindend zijn voor andere rechterlijke instanties, is het algemene beginsel dat een rechter gebonden is door eerdere beslissingen van een hogere rechterlijke instantie. Op het gebied van het recht van de Europese Unie is het Europees Hof van Justitie de hoogste autoriteit. De Hoge Raad van Justitie van de rechtbank is de hoogste strafrechtbank in Schotland, terwijl het Hogerhuis in het Hogerhuis optrad als het Hooggerechtshof voor burgerlijke zaken in Schotland. Zij werden echter vervangen door het Hooggerechtshof, dat op 1 oktober 2009 tot stand kwam. Het Hogerhuis werd de eerste vrederechter van het Hooggerechtshof, en de hoge wet Lord werd de voorzitter.

Institutioneel kader

Instellingen die verantwoordelijk zijn voor de vaststelling van rechtsregels en het besluitvormingsproces

Het primaire recht wordt door het Britse parlement in Londen vastgesteld. Voordat een wetsvoorstel (bekend als wetsvoorstel) een besluit van het parlement kan worden, moet het door beide kamers van het parlement worden goedgekeurd: het Lagerhuis en het Hogerhuis. De volgende fasen vinden plaats in beide kamers:

• Eerste lezing (formele invoering van het wetsvoorstel zonder debat)
• Tweede lezing (algemeen debat)
• Behandeling in de commissie (grondig onderzoek, debat en wijzigingen). In het Lagerhuis vindt deze fase over het algemeen plaats in een Public Bill Committee.)
• Fase van het verslag (mogelijkheid voor verdere wijzigingen)
• Derde lezing (de laatste gelegenheid voor het debat; amendementen zijn mogelijk in het Hogerhuis)

Wanneer een wetsvoorstel door beide kamers is goedgekeurd, wordt het teruggestuurd naar het eerste huis (waar het is gestart) voor de in behandeling genomen amendementen van het tweede huis.

Beide kamers moeten overeenstemming bereiken over de definitieve tekst. Er kunnen verschillende uitwisselingsrondes tussen de twee kamers plaatsvinden totdat er overeenstemming is bereikt over elk woord van het wetsvoorstel. zodra dit gebeurt, kan het wetsvoorstel voor Royal Aent worden ingediend.

In het Schotse parlement vindt een soortgelijk proces, bestaande in de invoering van een wetsontwerp, behandeling, debat en stemming plaats, maar er is slechts één kamer binnen het parlementaire mandaat. De beoordeling van de offertes geschiedt in drie fasen:

• Fase 1: De bevoegde parlementaire commissie (s) neemt (nemen) het bewijs over het wetsvoorstel en stelt een verslag op over de algemene beginselen van de Bill. Vervolgens vindt een bijeenkomst van het Parlement het verslag en de debatten over de vraag of de algemene beginselen van het wetsvoorstel moeten worden goedgekeurd. Indien het Parlement het eens is, gaat het wetsvoorstel vervolgens naar fase 2
• Fase 2: De wet wordt in detail besproken door een commissie of, incidenteel, door een commissie van het hele Parlement. In dit stadium kunnen wijzigingen worden aangebracht, die bekend staan als wijzigingen van het wetsvoorstel.
• Fase 3: Het wetsvoorstel wordt opnieuw in overweging genomen tijdens een bijeenkomst van het Parlement. Er kunnen verdere wijzigingen worden aangebracht en het Parlement kan vervolgens beslissen of het voorstel in zijn definitieve vorm wordt goedgekeurd.

Wanneer een wetsvoorstel via al zijn parlementaire fasen in het Britse of Schotse parlement is goedgekeurd, wordt het aan de Sovereign for Royal Assent gezonden, waarna het een wet wordt. In Schotland is er een periode van vier weken waarbinnen deze door de functionarissen kan worden aangevochten indien zij van mening zijn dat het buiten de wetgevingsbevoegdheden van het Schotse parlement valt.

De primaire wetgeving kan in het algemeen alleen door nieuwe primaire wetgeving worden gewijzigd of ingetrokken. er zijn echter uitzonderingen op grond waarvan bepaalde wijzigingen en intrekkingen kunnen worden aangebracht door middel van een wettelijk instrument — wanneer dit de verplichtingen van de EU ten uitvoer legt — of van een vorm van hervorming van de wetgeving die de regeldruk of het niet-nakomen van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens vermindert of tenietdoet. Dergelijke besluiten dienen echter te worden goedgekeurd door beide kamers van het parlement te laten goedkeuren voordat zij kunnen worden uitgevoerd.

De primaire wetgeving treedt in werking overeenkomstig de bepalingen betreffende de aanvang van de werkzaamheden, die in de wet zijn opgenomen. In de wet kan een bepaalde datum worden vermeld. Dit kan onmiddellijk aan Royal Assent worden gedaan op een bepaalde datum (in het algemeen ten minste twee maanden na de Royal Assent) of op een door een minister of ministerie te bepalen datum door middel van een besluit in een Commencement (Statutory Instrument). Voor verschillende bepalingen in de wet kunnen verschillende data worden gespecificeerd.

De datum van inwerkingtreding van eventuele secundaire wetgeving wordt in het algemeen in het instrument zelf gespecificeerd. Bij wijze van uitzondering kan de aanvangsdatum worden vastgesteld door publicatie van een bericht in de staatsbladen (de London of de Edinburgh Gazette).

Juridische gegevensbanken

Er zijn een aantal juridische gegevensbanken beschikbaar.

• De website van het Office of Public Sector Information (OPSI) bevat de volledige tekst van alle primaire wetgeving, zoals vastgesteld door het Britse parlement, het Schotse parlement, de Noord-Ierse Assemblee en de Nationale Vergadering voor Wales, samen met alle secundaire wetgeving die van toepassing is op het VK als geheel of delen van het VK. Toegang tot de informatie is kosteloos.
• De herziene primaire wetgeving van 1235 tot op heden, die alle delen van het Verenigd Koninkrijk bestrijkt, is te vinden in de databank van de statuten van het Verenigd Koninkrijk. Toegang tot de databank is gratis.

Hoewel alle Schotse wetgeving beschikbaar is op de OPSI-website, zijn alle Schotse primaire en afgeleide wetgeving die sinds de deconcentratie in 1999 is ingevoerd, ook beschikbaar op de website van het Office of the Queen op de website van de koningin voor Schotland. Toegang tot de wetgeving is gratis.

Legislation.gov.uk, waarin de websites van zowel de OPSI als de „statutory law” -databank zijn opgenomen en de wetgeving die is gepubliceerd op de website van het Office of the Queen Prin for Scotland website vervangt, is de officiële woning van alle wetgeving van het Verenigd Koninkrijk.

Gerelateerde links

Office of Public Sector Information (OPSI), Law Database, Legislation.gov.uk, Office of the Queen Printer for Scotland