Jak wnieść sprawę do sądu?

1 Czy muszę skierować sprawę do sądu czy istnieje alternatywne rozwiązanie?

Każdy ma prawo zwrócić się do sądu o ochronę w związku z groźbą naruszenia jego prawa lub jego naruszeniem. Warto jednak zawsze najpierw podjąć próbę polubownego rozstrzygnięcia sporu. Można również skorzystać z alternatywnych metod rozwiązywania sporów. W niektórych obszarach prawa cywilnego państwo zapewnia stronom danego stosunku prawnego możliwość poddania sporu prawnego pod rozstrzygnięcie innego podmiotu prywatnego. W Republice Czeskiej umożliwia to arbitraż, który uregulowany został w ustawie nr 216/1994 Coll. o postępowaniu arbitrażowym i wykonywaniu orzeczeń arbitrażowych, z późniejszymi zmianami. Postępowanie arbitrażowe kończy się wydaniem orzeczenia arbitrażowego, które jest wiążące dla obydwu stron sporu i które ma taką samą moc jak prawomocny wyrok sądowy. Kwestie związane z mediacją w sprawach innych niż sprawy karne reguluje ustawa nr 202/2012 Coll. o mediacji i zmianie niektórych innych ustaw (ustawa o mediacji). Aby uzyskać dalsze szczegółowe informacje na ten temat, zob. sekcję „Alternatywne metody rozwiązywania sporów – Republika Czeska”.

W zależności od rodzaju sprawy, nawet po wniesieniu powództwa można zwrócić się do sądu, aby ten podjął próbę polubownego rozstrzygnięcia sporu (zob. §§ 67–69 i § 99 ustawy nr 99/1963 Coll., kodeks postępowania cywilnego, z późniejszymi zmianami). Zatwierdzona przez sąd ugoda wywołuje takie same skutki prawne jak prawomocny wyrok. Stanowi ona również tytuł egzekucyjny oraz posiada przymiot powagi rzeczy osądzonej.

2 Czy istnieje termin, w czasie którego należy wnieść sprawę do sądu?

Ponieważ w różnych sprawach obowiązują różne terminy, zaleca się zasięgnięcie porady prawnej na jak najwcześniejszym etapie postępowania. Powództwo należy wytoczyć przed właściwy sąd przed upływem określonego terminu (pozew należy wnieść do właściwego sądu w stosownym terminie).

Jeżeli ustawowy termin do wytoczenia powództwa upłynął, a tym samym roszczenie przedawniło się, zobowiązanie dłużnika nie wygasa, lecz staje się zobowiązaniem niezupełnym. Oznacza to, że nie można dochodzić jego spełnienia przed sądem w przypadku, gdy dłużnik podniesie zarzut przedawnienia. Kwestie związane z przedawnieniem regulują zasadniczo przepisy §§ 609–653 ustawy nr 89/2012 Coll., kodeks cywilny. Ogólny termin przedawnienia wynosi trzy lata i rozpoczyna się w dniu powstania możliwości zrealizowania roszczenia. Długość określonych terminów przedawnienia zależy od rodzaju realizowanego roszczenia.

3 Czy powinienem skierować sprawę do sądu w danym państwie członkowskim?

Zob. sekcję „Jurysdykcja – Republika Czeska”.

4 Jeżeli tak, do którego sądu w tym państwie członkowskim należy się zwrócić, biorąc pod uwagę moje miejsce zamieszkania i miejsce zamieszkania drugiej strony lub inne aspekty mojej sprawy?

Kwestie związane z właściwością sądów regulują przepisy określające właściwość miejscową, rzeczową i funkcjonalną.

Właściwość miejscowa to właściwość uwzględniająca kompetencję terytorialną poszczególnych sądów tego samego rodzaju. Służy ona ustaleniu, który sąd pierwszej instancji jest kompetentny do rozpoznania i rozstrzygnięcia danej sprawy. Podstawowe przepisy regulujące kwestie związane z właściwością miejscową zawierają §§ 84–89a ustawy nr 99/1963 Coll., kodeks postępowania cywilnego, z późniejszymi zmianami. Należy jednak mieć na uwadze, że w niektórych sprawach właściwość miejscowa może być uregulowana bezpośrednio obowiązującym prawem Unii, które ma pierwszeństwo przed ustawodawstwem krajowym (zob. odpowiednie przepisy rozporządzenia nr 44/2001 w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych, które regulują nie tylko kwestie związane z jurysdykcją krajową, ale również z właściwością miejscową) – oznacza to, że czeskie przepisy dotyczące ustalania właściwości miejscowej nie zawsze mają zastosowanie.

Sądem właściwym miejscowo jest sąd powszechny strony, przeciwko której wytoczono powództwo (pozwanego), chyba że ustawa stanowi inaczej. Sądem powszechnym jest zawsze sąd rejonowy (okresní soud). Jeżeli w danej sprawie właściwy w pierwszej instancji jest sąd okręgowy (krajský soud) (zob. pyt. 2.1), sądem właściwym miejscowo będzie ten sąd okręgowy, do którego okręgu należy sąd rejonowy właściwy dla tej strony. Jeżeli pozew jest skierowany przeciwko więcej niż jednemu pozwanemu, sądem właściwym miejscowo jest sąd powszechny właściwy dla któregokolwiek z nich.

• Sądem powszechnym właściwym dla danej osoby fizycznej jest sąd rejonowy, w obszarze którego osoba ta ma swoje miejsce zamieszkania, a w przypadku braku takiego miejsca – sąd, w którego obszarze strona przebywa. Pod pojęciem miejsca zamieszkania rozumie się miejsce, w którym dana osoba fizyczna przebywa z zamiarem stałego pobytu (w niektórych przypadkach może istnieć więcej niż jedno takie miejsce i wówczas wszystkie takie sądy będą sądami właściwymi).
• Sądem właściwym dla osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą w sprawach dotyczących tej działalności jest sąd rejonowy miejsca prowadzenia działalności przez tę osobę (miejsce prowadzenia działalności to miejsce znajdujące się pod adresem wprowadzonym w rejestrze publicznym); jeżeli dana osoba nie posiada miejsca prowadzenia działalności, sądem właściwym jest sąd rejonowy, w którego obszarze znajduje się jej miejsce zamieszkania, a w przypadku braku takiego miejsca – sąd rejonowy, w którego obszarze osoba ta przebywa.
• Sąd właściwy dla danej osoby prawnej określa się według siedziby statutowej tej osoby (zob. §§ 136–137 ustawy nr 89/2012 Coll., kodeks cywilny).
• Sądem właściwym dla syndyka wykonującego czynności służbowe jest sąd rejonowy, w którego obszarze ma on swoją siedzibę statutową.
• Przepisy szczególne regulują właściwość miejscową sądu w odniesieniu do Skarbu Państwa (chodzi o sąd, w którego obszarze znajduje się siedziba państwowej jednostki organizacyjnej, z której działalnością wiąże się dochodzone roszczenie, a jeżeli nie można ustalić sądu właściwego miejscowo w ten sposób – sąd, w którego obszarze wystąpiły okoliczności stanowiące podstawę dochodzonego roszczenia), organów gminy (jest to sąd, w którego obszarze położona jest dana gmina) oraz jednostki samorządu terytorialnego wyższego szczebla (jest to sąd, w którego obszarze organy administracyjne tej jednostki mają swoje siedziby).

Jeżeli dla danego pozwanego będącego obywatelem Republiki Czeskiej nie można ustalić sądu właściwego miejscowo w Republice Czeskiej, właściwy jest sąd, w którego obszarze znajduje się ostatnie znane miejsce zamieszkania tej osoby w Republice Czeskiej. Roszczeń związanych z prawami rzeczowymi przeciwko osobie, dla której nie można ustalić właściwego sądu w Republice Czeskiej w żaden inny sposób, można dochodzić przed sądem, w którego obszarze położony jest majątek tej osoby.

Pozew (wniosek inicjujący postępowanie) przeciwko obywatelowi państwa trzeciego można również wnieść do sądu w Republice Czeskiej, w którego obszarze znajduje się jego przedsiębiorstwo lub jednostka organizacyjna tego przedsiębiorstwa.

Właściwość rzeczowa określa zakres spraw przekazanych do rozpoznania przez poszczególne rodzaje sądów – służy ona ustaleniu, który sąd jest właściwy do rozpoznania danej sprawy w pierwszej instancji. W sądowym postępowaniu cywilnym sądem właściwym rzeczowo do rozpoznania sprawy w pierwszej instancji jest sąd rejonowy, chyba że ustawa wyraźnie stanowi, że dla danej sprawy sądem właściwym rzeczowo jest sąd okręgowy lub Sąd Najwyższy Republiki Czeskiej.

Właściwość funkcjonalna określa zakres kompetencji różnych sądów rozpoznających kolejno rozprawy tę samą sprawę w sytuacji wniesienia zwykłego i nadzwyczajnego środka odwoławczego (innymi słowy, właściwość funkcjonalna służy ustaleniu, który sąd rozpatruje zwykłe i nadzwyczajne środki zaskarżenia).

5 Do którego sądu w danym państwie członkowskim powinienem się zwrócić, uwzględniając charakter sprawy i wartość przedmiotu sporu?

Jak już wskazano powyżej (zob. odpowiedź na pyt. 4), zgodnie z przepisami regulującymi właściwość rzeczową sądów w postępowaniu cywilnym sądem właściwym do rozpoznania sprawy w pierwszej instancji jest zasadniczo sąd rejonowy.

Od zasady tej istnieją pewne wyjątki, w których sądem właściwym do rozpoznania sprawy w pierwszej instancji jest sąd okręgowy – sąd okręgowy rozpoznaje sprawy i orzeka w sprawach wymienionych w przepisach § 9 ust. 2 ustawy nr 99/1963 Coll., kodeks postępowania cywilnego, z późniejszymi zmianami. Dotyczy to głównie orzekania w sprawach, które – z uwagi na swój charakter – wymagają określonego poziomu wiedzy specjalistycznej, oraz w sprawach, w których stan faktycznych i prawny jest bardziej złożony. Sądy okręgowe orzekają w pierwszej instancji:

1. w sporach między pracodawcą a uprawnionym dotyczących rozliczania nadpłaty na poczet składek na ubezpieczenie emerytalne, ubezpieczenie zdrowotne, wsparcie socjalne zapewniane przez państwo i wsparcie z pomocy społecznej oraz w sporach dotyczących rozliczania odszkodowania wypłacanego z tytułu wstecznego zgłoszenia po nabyciu prawa do świadczenia z ubezpieczenia zdrowotnego;
2. w sporach dotyczących nielegalności strajku lub lokautu;
3. w sporach z udziałem państwa trzeciego lub osób korzystających z przywilejów i immunitetów dyplomatycznych, jeżeli spory te wchodzą w zakres jurysdykcji sądów czeskich;
4. w sporach dotyczących uchylenia orzeczenia arbitrażowego dotyczącego wykonywania zobowiązań wynikających z układu zbiorowego;
5. w sprawach wynikających ze stosunków prawnych związanych z zakładaniem spółek, instytutów, fundacji i funduszy kapitałowych oraz w sporach między spółkami, ich wspólnikami lub członkami, a także w sporach wzajemnych między wspólnikami i członkami wynikających z udziału w danej spółce;
6. w sporach między spółkami, ich wspólnikami lub udziałowcami a członkami ich organów statutowych lub likwidatorami związanych z wykonywaniem obowiązków służbowych przez członków organów statutowych spółki lub z jej likwidacją;
7. w sporach na gruncie prawa autorskiego;
8. w sporach dotyczących ochrony praw, które mogą być lub zostały naruszone w rezultacie nieuczciwej konkurencji lub bezprawnego ograniczania konkurencji;
9. w sprawach dotyczących ochrony dobrego imienia i reputacji osoby prawnej;
10. w sporach dotyczących bezpieczeństwa finansowego i związanych z wekslami trasowanymi, wekslami własnymi i instrumentami inwestycyjnymi;
11. w sporach wynikających z transakcji na giełdzie towarowej;
12. w sprawach dotyczących walnych zgromadzeń właścicieli lokali we wspólnotach mieszkaniowych i w sporach z tego wynikających, z wyjątkiem sporów dotyczących składek wnoszonych przez członków wspólnot mieszkaniowych na poczet utrzymania budynków i przylegających terenów, sporów dotyczących zaliczek na poczet świadczenia usług oraz sporów dotyczących sposobu podziału kosztów świadczenia usług;
13. w sprawach dotyczących przekształceń spółek i spółdzielni, z uwzględnieniem wszelkich powiązanych postępowań o odszkodowanie prowadzonych na mocy przepisów szczególnych;
14. w sporach związanych z nabyciem przedsiębiorstwa lub dzierżawą przedsiębiorstwa lub jego części;
15. w sporach dotyczących zamówień publicznych na roboty budowlane, które przekraczają wyznaczony próg, w tym w sporach dotyczących dostaw niezbędnych do realizacji tych zamówień;
16. w sprawach dotyczących odpowiedzialności prawnej, w sytuacjach gdy jedna ze stron nie dochowała należytej staranności;
17. w sporach wynikających z przepisów regulujących zgrupowania przedsiębiorstw;
18. w sporach dotyczących zabezpieczania roszczeń wierzycieli w przypadku obniżenia wysokości kapitału zakładowego spółki lub podstawowej składki członkowskiej spółdzielni.

Sąd Najwyższy Republiki Czeskiej jest sądem pierwszej i jedynej instancji w postępowaniach dotyczących uznawania wyroków sądów państw trzecich w sprawach małżeńskich (nie dotyczy to uznawania wyroków wydanych w innych państwach członkowskich UE w przypadkach, w których zastosowanie ma rozporządzenie Rady (WE) nr 2201/2003 dotyczące jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej, uchylające rozporządzenie (WE) nr 1347/2000) oraz w sprawach o ustalenie i zaprzeczenie pochodzenia dziecka zgodnie z § 51 i § 55 ust. 1 ustawy nr 91/2012 Coll., prawo prywatne międzynarodowe.

6 Czy mogę wytoczyć powództwo osobiście czy też muszę to zrobić przez zastępcę procesowego, na przykład adwokata?

Prawo czeskie nie przewiduje ogólnego obowiązku korzystania z zastępstwa procesowego w postępowaniu w sprawach cywilnych.

Zdolność procesowa i sądowa

Każda osoba posiadająca pełną zdolność do czynności prawnych, która występuje jako strona w postępowaniu sądowym może samodzielnie dokonywać czynności procesowych przed sądem (§ 20 ust. 1 ustawy nr 99/1963 Coll., kodeks postępowania cywilnego, z późniejszymi zmianami). Osoba fizyczna nabywa pełną zdolność procesową w chwili osiągnięcia pełnoletności. Pełnoletność osiąga się w chwili ukończenia osiemnastego roku życia. Przed osiągnięciem tego wieku pełną zdolność do czynności prawnej można uzyskać na wniosek (zob. § 37 ustawy nr 89/2012 Coll., kodeks cywilny) lub przez zawarcie związku małżeńskiego. Jeżeli strona postępowania nie posiada pełnej zdolności procesowej, może być reprezentowana przez pełnomocnika. Osoba pełnoletnia, która ma ograniczoną zdolność do czynności prawnych, może również nie mieć zdolności procesowej i sądowej.

Umocowanie do działania w imieniu reprezentowanego może wynikać z ustawy lub decyzji organu rządowego (przedstawicielstwo ustawowe) albo z pełnomocnictwa. Każdy, to bierze udział w postępowaniu w charakterze pełnomocnika strony obowiązany jest przedstawić dowód umocowania.

Osoba fizyczna, która nie może samodzielnie występować przed sądem, musi być reprezentowana przez swojego opiekuna prawnego lub kuratora (§§ 22–23 i § 29an ustawy nr 99/1963 Coll., kodeks postępowania cywilnego, z późniejszymi zmianami).

Strona postępowania (posiadająca zdolność do czynności prawnych) również może być reprezentowana przez wybraną przez siebie osobę, której udzieliła pełnomocnictwa (§§ 24–28a ustawy nr 99/1963 Coll., kodeks postępowania cywilnego, z późniejszymi zmianami).

7 Aby wszcząć postępowanie, do kogo powinienem skierować powództwo: do biura podawczego, do kancelarii sądu czy do innego organu administracji?

Pozew (wniosek inicjujący postępowanie) wnosi się do sądu zgodnie z właściwością rzeczową, miejscową i funkcjonalną. Adresy poszczególnych czeskich sądów zamieszczono na stronie internetowej czeskiego Ministerstwa Sprawiedliwości.

8 W jakim języku należy złożyć pozew? Czy można to zrobić ustnie czy też wyłącznie na piśmie? Czy można przesłać pozew faksem lub pocztą elektroniczną?

Każda ze stron ma w sądowym postępowaniu cywilnym równy status i prawo do żądania przeprowadzenia rozprawy w jej języku ojczystym (zob. § 18 ustawy nr 99/1963 Coll., kodeks postępowania cywilnego, z późniejszymi zmianami). Prawo do rozprawy w języku ojczystym ogranicza się do postępowania ustnego i nie ma zastosowania do pisemnej korespondencji sądu ze stronami i odwrotnie. Wnioski należy zatem składać w języku czeskim.

W celu uruchomienia postępowania można zwrócić się do sądu na piśmie (zob. § 42 ustawy nr 99/1963 Coll., kodeks postępowania cywilnego, z późniejszymi zmianami). Pozew w formie pisemnej wnosi się na papierze lub w postaci elektronicznej za pośrednictwem publicznej sieci danych lub faksem. Najpóźniej po upływie 3 dni od daty wniesienia pozwu zawierającego żądanie faksem lub w postaci elektronicznej należy złożyć oryginał tego pozwu lub jednobrzmiące pismo. Jeżeli pozew wniesiono w postaci elektronicznej opatrzonej certyfikowanym podpisem elektronicznym (zgodnie z ustawą nr 227/2000 Coll. o podpisie elektronicznym, z późniejszymi zmianami) lub jako dokument w postaci elektronicznej zgodnie z przepisami szczególnymi (ustawa nr 300/2008 Coll. o dokumentach elektronicznych i dozwolonej konwersji dokumentów), późniejsze złożenie oryginału nie jest wymagane.

Uruchomić postępowanie oraz wnieść o sądowe wykonanie wyroku można ustnie do protokołu (zob. § 14 ustawy nr 292/2013 Coll. o odrębnych postępowaniach sądowych, z późniejszymi zmianami) wyłącznie w postępowaniu, które może również być wszczęte z urzędu, lub w postępowaniu o udzielenie zezwolenia na zawarcie związku małżeńskiego, postępowaniu o objęcie ochroną przed przemocą domową, postępowaniu o ustalenie lub zaprzeczenie pochodzenia dziecka i postępowaniu o przysposobienie dziecka. Każdy sąd rejonowy ma obowiązek zarejestrować złożone pismo i niezwłocznie przekazać je właściwemu sądowi ze skutkiem wniesienia pisma procesowego do właściwego sądu.

9 Czy istnieją specjalne formularze służące do wnoszenia pozwu, a jeżeli nie, to w jaki sposób należy przedstawić sprawę? Czy są jakieś elementy, które należy uwzględnić?

Ustawa nie wymaga posłużenia się formularzem w celu złożenia pozwu (lub wniosku inicjującego postępowanie). Pozew (wniosek) musi spełniać wymogi ogólne (zob. § 42 ust. 4 ustawy nr 99/1963 Coll., kodeks postępowania cywilnego, z późniejszymi zmianami) oraz szczególne (zob. § 79 ust. 1 kodeksu postępowania cywilnego).

Wymogi ogólne dotyczą oznaczenia sądu, do którego skierowane jest pismo, oraz wskazania powoda. W piśmie należy wyraźne przedstawić sprawy, której dotyczy oraz sformułować żądanie. Musi być ono również opatrzone podpisem i datą.

Wymogi szczególne to zawarcie w piśmie: imion i nazwisk oraz adresów stron, ich dat urodzenia lub numerów osobistych (firmy lub nazwy i adresu siedziby statutowej osoby prawnej, numeru identyfikacyjnego, nazwy państwa oraz odpowiedniej państwowej jednostki organizacyjnej występującej przed sądem w imieniu Skarbu Państwa), w stosownych przypadkach również danych pełnomocników stron, opisu głównych okoliczności faktycznych i dowodów, na które powołuje się powód, a także w sposób wyraźny żądania powoda.

Jeżeli pismo nie spełnia niezbędnych wymogów formalnych lub jeżeli podane informacje są niezrozumiałe lub niejasne, sąd wezwie stronę do uzupełnienia stwierdzonych braków w określonym terminie. Jeżeli braki pisma nie zostaną usunięte, co stanowi przeszkodę do nadania mu dalszego biegu i rozpoznania sprawy, sąd odrzuci takie pismo. Sąd pozostawi bez rozpoznania wszelkie inne złożone pisma w sprawie, dopóki nie zostaną one prawidłowo poprawione lub uzupełnione (zob. § 43 ustawy nr 99/1963 Coll., kodeks postępowania cywilnego, z późniejszymi zmianami). Pismo należy wnieść w wymaganej liczbie egzemplarzy, po jednym dla sądu i w razie potrzeby dla każdej ze stron (zob. § 42 ust. 4 ustawy nr 99/1963 Coll., kodeks postępowania cywilnego, z późniejszymi zmianami).

10 Czy należy uiścić opłaty na rzecz sądu ? Jeżeli tak, to w jakim terminie? Czy muszę uregulować honorarium adwokata już w momencie wnoszenia pozwu?

Udział w postępowaniu sądowym w Republice Czeskiej wiąże się z koniecznością uiszczenia opłat sądowych będących ekwiwalentem za czynności sądowe wymienione w taryfie opłat oraz za poszczególne czynności dokonywane przez sąd i administrację sądową. Wysokość tych opłat określono w ustawie nr 549/1991 Coll. o opłatach sądowych, z późniejszymi zmianami. Wysokość opłat sądowych jest stała albo stanowi odsetek wartości przedmiotu sporu.

W niektórych sprawach (głównie tych rozpoznawanych w postępowaniu nieprocesowym) strony są zwolnione z opłat sądowych. Strony są z nich całkowicie zwolnione w sprawach dotyczących władzy rodzicielskiej, przysposobienia, obowiązków alimentacyjnych między rodzicami a dziećmi itp.

Osoby, które wytoczyły powództwo o ustalenie wysokości świadczeń alimentacyjnych, odszkodowanie z tytułu doznania uszczerbku na zdrowiu, urazów doznanych w pracy lub choroby zawodowej itp. są zwolnione z opłat sądowych. Jeżeli powód w danym postępowaniu jest objęty takim zwolnieniem, a sąd uwzględni jego powództwo, obowiązek pokrycia stosownych opłat spoczywa na pozwanym.

Sąd może również przyznawać tzw. specjalne zwolnienia z opłat sądowych – takie zwolnienia przyznaje się w związku z sytuacją finansową i socjalną strony danego postępowania oraz w związku ze szczególnymi okolicznościami rozpoznawanej sprawy. Jeżeli powód znajduje się w trudnej sytuacji materialnej wskutek długotrwałego bezrobocia, poważnej choroby itp., może zwrócić się do sądu o całkowite lub częściowe zwolnienie z opłat sądowych. Odpowiedni wniosek najlepiej jest załączyć do pozwu. Rozstrzygając o zwolnieniu z opłat, sąd weźmie pod uwagę, jaki majątek powód zgromadził, jego sytuację finansową i socjalną, wysokość opłaty sądowej, charakter roszczenia itp. Powództwo nie może być jednak oczywiście bezzasadne ani ukierunkowane na uniemożliwienie skorzystania z przysługujących innym osobom praw. Zob. również sekcję „Pomoc prawna – Republika Czeska”.

Opłatę należy uiścić w chwili wniesienia pozwu. Jeżeli pozew nie został opłacony wraz z jego złożeniem, sąd wezwie stronę do uiszczenia opłaty i pouczy ją, że nieopłacenie pozwu w wyznaczonym terminie doprowadzi do umorzenia postępowania.

11 Czy można zwrócić się o pomoc prawną?

Zob. sekcję „Pomoc prawna – Republika Czeska”.

12 Od którego momentu powództwo uznaje się oficjalnie za wytoczone? Czy można otrzymać od organów potwierdzenie, że sprawa została wniesiona do sądu w prawidłowy sposób?

Postępowanie sądowe wszczyna się w dniu wniesienia pozwu do sądu (zob. § 82 ustawy nr 99/1963 Coll., kodeks postępowania cywilnego, z późniejszymi zmianami) lub w dniu wydania przez sąd postanowienia o wszczęciu postępowania z urzędu (zob. § 13 ust. 2 ustawy nr 292/2013 Coll. o odrębnych postępowaniach sądowych, z późniejszymi zmianami). Wniesienie pozwu (wniosku inicjującego postępowanie) do sądu uruchamia postępowanie. Sąd nie wydaje stronom potwierdzenia o wszczęciu postępowania. Jeżeli pozew (wniosek) został złożony osobiście w sekretariacie sądu, można uzyskać potwierdzenie jego wniesienia (pieczęć sądu na kopii pisma).

Jeżeli w piśmie występują braki (nie zawiera ono wymaganych informacji lub informacje te są niejasne lub niezrozumiałe), sąd wezwie stronę do ich uzupełnienia. W przypadku nieuzupełnienia tych braków pisma w terminie wyznaczonym przez sąd, co stanowi przeszkodę do nadania mu dalszego biegu i rozpoznania sprawy, sąd odrzuci wniosek o wszczęcie postępowania i je umorzy.

13 Czy można uzyskać dokładne informacje na temat terminów dalszych etapów postępowania (takich jak termin stawiennictwa w sądzie)?

Z chwilą wszczęcia postępowania sąd z urzędu podejmie czynności służące zapewnieniu jak najszybszego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy (zob. § 100 ust. 1 ustawy nr 99/1963 Coll., kodeks postępowania cywilnego, z późniejszymi zmianami). Sąd ma obowiązek doręczyć pozew (wniosek wszczynający postępowanie) pozostałym stronom postępowania do rąk własnych (zob. § 79 ust. 3 kodeksu postępowania cywilnego). W toku postępowania sąd poucza strony o różnych przysługujących im prawach i spoczywających na nich obowiązkach. Jeżeli konieczne jest dokonanie określonej czynności procesowej, sąd wyznaczy termin na dokonanie takiej czynności.

Strony i ich pełnomocnicy mają prawo wglądu do akt sprawy, z wyjątkiem protokołu głosowania, oraz do sporządzania wyciągów z tych akt i kopii. Przewodniczący składu orzekającego udziela prawa wglądu do akt oraz do sporządzania wyciągów z akt i kopii każdej osobie posiadającej w tym uzasadniony interes lub mającej ku temu uzasadnione podstawy, chyba że zgodnie z obowiązującym prawem treść takich akt ma charakter poufny (zob. § 44 ustawy nr 99/1963 Coll., kodeks postępowania cywilnego, z późniejszymi zmianami).