Op civielrechtelijk vlak blijven lopende procedures en procedures die voor het eind van de overgangsperiode zijn ingeleid, onder het EU-recht vallen. Zoals overeengekomen met het VK, wordt alle informatie op dat gebied in verband met het Verenigd Koninkrijk tot eind 2024 op het e-justitieportaal bijgehouden.
Let op: de oorspronkelijke versie van deze pagina (Engels) is onlangs gewijzigd. Aan de vertaling in het Nederlands wordt momenteel gewerkt.
Swipe to change

Nationale wetgeving

Engeland en Wales

Op deze pagina vindt u informatie over wetgeving en juridische gegevensbanken met betrekking tot het rechtssysteem in het Verenigd Koninkrijk, in het bijzonder het rechtsgebied van Engeland en Wales.

Inhoud aangereikt door
Engeland en Wales
Er bestaat geen officiële vertaling in de door u gewenste taal.
U kunt van deze tekst wel een automatische vertaling raadplegen. Let op: zo'n automatische vertaling dient alleen ter informatie. De beheerder van deze website kan niet instaan voor de kwaliteit van die vertaling.

Rechtsbronnen

De voornaamste rechtsbronnen voor het rechtsgebied Engeland en Wales binnen het Verenigd Koninkrijk zijn:

  • primaire wetgeving in de vorm van Acts of the United Kingdom Parliament, Acts of the National Assembly for Wales en Measures of the National Assembly for Wales
  • EU‑recht
  • door de Kroon, de regering van het Verenigd Koninkrijk, de Welsh Assembly Government (het bestuur van Wales) of een andere autoriteit gemaakte secundaire (of afgeleide) wetgeving in de vorm van statutory instruments (wetgevingsinstrumenten). Soms komt afgeleide wetgeving ook tot stand als maatregelen van bestuur.
  • de “common law” (wet- en rechtsvorming op basis van eerdere rechterlijke uitspraken).

Soorten rechtsinstrumenten – beschrijving

Primaire wetgeving (Acts of Parliament) wordt door het parlement van het Verenigd Koninkrijk (het Britse parlement) in Londen gemaakt en kan in elk deel van het Verenigd Koninkrijk van toepassing zijn. De National Assembly for Wales (Nationale Vergadering voor Wales) kan wetten aannemen op 20 overgedragen gebieden die zijn vastgesteld in de Government of Wales Act 2006. De Kroon kan verder ook primaire wetgeving maken in verschillende vormen, zoals Orders in Council, Proclamations (koninklijke besluiten), Royal Warrants (koninklijke beschikkingen), Royal Instructions (koninklijke aanwijzingen), Regulations (verordeningen) en Letters Patent (open brieven).

Secundaire wetgeving komt tot stand krachtens bevoegdheden verleend door de Kroon aan een minister, een ministerie, Welshe ministers of een andere instantie of persoon. Dit wordt gedelegeerde of secundaire wetgeving genoemd en de wet die de betreffende bevoegdheid overdraagt staat bekend als een enabling Act (ook wel empowering Act of parent Act). Secundaire wetgeving kan verschillende benamingen hebben, zoals Orders in Council, Regulations of Rules (bestuurlijke besluiten), die alle tezamen onder de noemer Statutory Instruments (SI’s) kunnen worden gevat.

In juli 1999 zijn bepaalde wetgevende bevoegdheden overgedragen aan de Nationale Vergadering voor Wales te Cardiff. De Nationale Vergadering kreeg de bevoegdheid SI’s voor Wales vast te stellen, maar het Britse parlement bleef bevoegd voor de vaststelling van primaire wetgeving inzake Welshe aangelegenheden. Na de inwerkingtreding van de Government of Wales Act 2006 heeft de Nationale Vergadering de bevoegdheid gekregen Measures (primaire wetgeving) aan te nemen met betrekking tot Welshe aangelegenheden waarvoor het Britse parlement legislative competence orders (LCOs; wetgeving in de vorm van een Council in Order) met betrekking tot in de Act genoemde onderwerpen, heeft goedgekeurd. De Measures moeten echter ter goedkeuring aan de Sovereign in Council worden voorgelegd voor ze wet kunnen worden. De Nationale Vergadering is bevoegd voor zaken als economische ontwikkeling, onderwijs, milieu, volksgezondheid, huisvesting, toerisme en vervoer, maar niet voor het burgerlijk recht of het strafrecht. De door de Nationale Vergadering en de Welshe ministers (de Welsh Assembly Government) gemaakte wetgeving wordt zowel in het Engels als het Welsh gepubliceerd.

De bevoegdheid om namens het Verenigd Koninkrijk internationale verdragen te sluiten berust bij de Kroon, dat wil zeggen bij de Sovereign under the Royal Prerogative, die daarbij handelt op advies van de Britse regering. Het Britse parlement speelt bij de totstandbrenging van verdragen momenteel geen formele rol, maar wanneer een verdrag een wetswijziging of de toewijzing van overheidsmiddelen vereist, zal hierover op de gebruikelijke manier een stemming in het parlement worden gehouden. Alle EU-verdragen vereisen wetgeving voor hun tenuitvoerlegging in het Verenigd Koninkrijk en zijn daarom aan de controle van het parlement onderworpen. Wanneer de Constitutional Reform and Governance Act 2010 in werking treedt, kan een verdrag alleen worden geratificeerd indien a) een minister van de Kroon in eerste instantie een exemplaar van het verdrag aan het parlement heeft voorgelegd, b) het verdrag is gepubliceerd en c) een periode van 21 vergaderdagen is verstreken zonder dat het Parlement heeft besloten dat van ratificatie moet worden afgezien.

Normenhiërarchie

Wanneer zich tussen de verschillende rechtsbronnen conflicten voordoen, wordt in de eerste plaats de rechter ingeschakeld om deze tot een oplossing te brengen. Geschillen over de interpretatie van wetgeving kunnen ook aan de rechter worden voorgelegd. Omdat het Verenigd Koninkrijk echter geen geschreven grondwet kent, is het niet mogelijk een parlementaire wet aan te vechten met het argument dat deze "ongrondwettig" zou zijn. Het in het VK gehanteerde constitutionele grondbeginsel van "parlementaire soevereiniteit" houdt in dat het Britse parlement de opperste wetgevende autoriteit is, in die zin dat het welke wet dan ook mag vaststellen of intrekken en dat geen andere instantie een parlementaire wet mag intrekken of de geldigheid ervan in twijfel mag trekken.

Het grondbeginsel van de parlementaire soevereiniteit wordt echter verzwakt door het feit dat het VK een lidstaat van de Europese Unie is. Krachtens de European Communities Act 1972 maakt het EU‑recht deel uit van het recht van Engeland en Wales. Nationale wetgeving moet, indien mogelijk, worden uitgelegd in overeenstemming met het EU‑recht.

De Human Rights Act 1998, waarmee het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens in het recht van het Verenigd Koninkrijk werd opgenomen, geeft de rechtbank nog een mogelijkheid om de geldigheid van parlementaire wetten in twijfel te trekken. Voor zover mogelijk moet de nationale wetgeving worden uitgelegd in overeenstemming met de uit bovenvermeld verdrag voortvloeiende rechten.

Beslissingen van de rechterlijke instanties van Engeland en Wales, en in het bijzonder van de appeal courts (appelrechtbanken), vervullen een belangrijke rol bij de rechtsontwikkeling. Rechterlijke beslissingen zijn niet alleen gezaghebbend voor de uitlegging van de wetgeving, maar vormen ook de grondslag van het common law‑systeem, dat gebaseerd is op eerdere rechterlijke beslissingen (oftewel jurisprudentie).

Op de vraag welke rechterlijke beslissingen bindend zijn voor andere rechterlijke instanties is het antwoord dat een rechterlijke instantie in principe gebonden is aan eerdere beslissingen van een hogere rechter.

Met betrekking tot het EU‑recht is het Europees Hof van Justitie de hoogste autoriteit. De Law Lords binnen het House of Lords (het Hogerhuis) vormden altijd de hoogste beroepsinstantie in het Verenigd Koninkrijk, maar die functie is op 1 oktober 2009 overgenomen door het nieuwe Supreme Court (Hooggerechtshof). De Law Lords zijn nu de eerste raadsheren van de Supreme Court en the Senior Law Lord is president.

Institutioneel kader

Instellingen belast met de vaststelling van rechtsvoorschriften en het besluitvormingsproces

De primaire wetgeving wordt vastgesteld door het Britse parlement in Londen. Voordat een wetsontwerp (een Bill) parlementaire wet kan worden, moet het door beide kamers van het parlement (Houses of Parliament) worden goedgekeurd. De Houses of Parliament zijn het Lagerhuis (House of Commons) en het Hogerhuis (House of Lords). Een Bill doorloopt in beide kamers de volgende procedure:

  • eerste lezing (formele indiening van het wetsontwerp zonder debat)
  • tweede lezing (algemeen debat)
  • commissiefase (uitvoerige bestudering, debat en amendementen. In het Lagerhuis gebeurt dit over het algemeen in een Public Bill Committee)
  • verslagfase (gelegenheid tot nadere amendementen)
  • derde lezing (laatste gelegenheid voor debat; in het Hogerhuis kunnen nog amendementen ingediend worden).

Nadat een wetsontwerp door beide kamers is behandeld, keert het terug naar de oorspronkelijke kamer, die dan de amendementen van de andere kamer bespreekt.

Beide kamers moeten instemmen met de definitieve tekst. Er kunnen verschillende uitwisselingsrondes tussen de twee kamers nodig zijn voordat men overeenstemming heeft bereikt over elk woord van het wetsontwerp. Als dat het geval is, kan het wetsontwerp ter verkrijging van de Royal Assent (koninklijke bekrachtiging) worden voorgelegd.

Primaire wetgeving wordt ook vastgesteld door de National Assembly for Wales. Voordat een Bill een wet van de National Assembly for Wales (Act of Assembly) kan worden, moet het wetsontwerp eerst in de vergadering worden behandeld en goedgekeurd en vervolgens Royal Assent krijgen. Een Act of Assembly is een wet die in alle gebieden van Wales waar deze van toepassing is, wordt gehandhaafd.

De behandeling van een Government Bill door de National Assembly of Wales doorloopt doorgaans vier fasen:

  • fase 1: bespreking van het algemene beginsel van de voorgestelde Bill of Measure (het wetsontwerp) in een of meerdere commissie en overeenstemming in de Nationale Vergadering;
  • fase 2: uitvoerige bespreking van de Bill of Measure en alle eventuele door leden van de Nationale Vergadering voorgestelde amendementen in een commissie;
  • fase 3: uitvoerige behandeling door de Nationale Vergadering van de Bill of Measure en eventuele door leden van de Nationale Vergadering voorgestelde amendementen. De voorzitter bepaalt welke amendementen in de Nationale Vergadering worden besproken;
  • fase 4: stemming in de Nationale Vergadering over goedkeuring van de definitieve tekst van de Bill of Measure.

Wanneer een wetsontwerp alle parlementaire fasen in het Britse parlement of de National Assembly of Wales heeft doorlopen, wordt het naar de koningin gestuurd ter verkrijging van Royal Assent, waarna het een wet (Act) wordt. Measures van de Nationale Vergadering voor Wales moeten ter goedkeuring aan de Queen in Council worden voorgelegd.

Primaire wetgeving kan over het algemeen alleen geamendeerd of ingetrokken worden door middel van nieuwe primaire wetgeving. In uitzonderlijke gevallen kunnen wetten echter geamendeerd of ingetrokken worden door middel van een statutory instrument, bijvoorbeeld wanneer er EU-verplichtingen of wetgevingshervormingen ter vermindering of afschaffing van administratieve lasten geïmplementeerd moeten worden. Dergelijke regelingen moeten echter door beide kamers van het Britse parlement worden bevestigd en goedgekeurd (affirmative resolution) voordat ze gemaakt worden.

Primaire wetgeving treedt in werking in overeenstemming met de inwerkingtredingsbepalingen in de betreffende wet (Act of Measure). In de wet kan een bepaalde datum van inwerkingtreding vermeld staan. Soms treedt de wet in werking op de dag van de Royal Assent, op een nader vermelde datum (over het algemeen ten minste twee maanden na de Royal Assent) of op een door een minister of ministerie door middel van een Commencement Order (wetgevingsinstrument) vastgestelde datum. Voor verschillende wetsartikelen kunnen verschillende data van inwerkingtreding worden vastgesteld.

De datum van inwerkingtreding van secundaire wetgeving wordt over het algemeen in de betreffende regeling zelf vermeld. In uitzonderlijke gevallen wordt deze datum vastgesteld in een kennisgeving in het publicatieblad (de London Gazette).

Juridische gegevensbanken

De website Legislation.gov.uk, die wordt beheerd door de nationale archieven, is het officiële register voor Britse wetgeving.

Legislation.gov.uk biedt toegang tot Britse wetgeving die alle jurisdicties omvat (Engeland, Schotland, Wales en Noord-Ierland). Op de website is alle algemene wetgeving van 1988 tot heden te vinden: de oorspronkelijke versie en de herziene versies van de meeste primaire wetgeving van vóór 1988 en een ruime selectie afgeleide wetgeving vanaf 1948, voor zover deze wetgeving nog van kracht is.

Laatste update: 05/06/2017

De verschillende taalversies van deze pagina worden bijgehouden door de betrokken lidstaten. De informatie wordt vertaald door de diensten van de Europese Commissie. Eventuele aanpassingen zijn daarom mogelijk nog niet verwerkt in de vertalingen. De Europese Commissie aanvaardt geen verantwoordelijkheid of aansprakelijkheid met betrekking tot informatie of gegevens in dit document. Zie de juridische mededeling voor auteursrechtelijke bepalingen van de lidstaat die verantwoordelijk is voor deze pagina.