49. Podczas konferencji transgranicznej ekran ma w założeniu być używany do przedstawienia trzech różnych obrazów:
- obrazu głównego: przekazującego wizerunek uczestników znajdujących się w drugim z pomieszczeń;
- obrazu panoramicznego: przekazującego ogólną sytuację w drugim z pomieszczeń;
- obrazu informacyjnego: przekazującego wizerunek dokumentów i inne informacje (kategoria ta obejmuje także wszelkie ekrany umiejscowione na stanowiskach pracy uczestników).
50. Aby zapewnić obiektywność, każdy z uczestników powinien – o ile to możliwe – być przedstawiony na ekranie w ten sam sposób. Natężenie światła, rozdzielczość oraz częstotliwość klatek w przypadku wszystkich uczestników powinny być kompatybilne. Oświetlenie, o ile to możliwe, powinno być takie, by zawsze łatwo można było dostrzec wyraz twarzy, by wokół oczu nie tworzyły się cienie, a na ekranach nie powstawały refleksy. W jak największym stopniu należy odwzorować kontakt wzrokowy.
Rozmieszczenie sprzętu
51. Sprzęt należy rozmieścić tak, by w danej sali rozpraw nadal można było rozpatrywać sprawy niewymagające wideokonferencji. Kamery, ekrany, oświetlenie należy rozmieścić, a uczestników rozsadzić tak, by całość ustawienia pozwalała na przesłuchanie wideo i obronę wideo zarówno w postępowaniu cywilnym, jak i karnym. Podczas rozmieszczania kamer należy w miarę możliwości zadbać o to, by uczestnicy nie byli filmowani z góry ani z dołu, ponieważ da to zakłócony obraz i wpłynie na sposób odbierania ich przez widzów.
Ekrany
52. Kąt widzenia i odległość od ekranu powinny być takie, by wszyscy uczestnicy mogli w ten sam sposób korzystać z tego samego ekranu. Ekran powinien być dostatecznie dużej wielkości, by – jeżeli chodzi o kąt widzenia – osoby były na nim ukazywane w takiej samej skali, w jakiej są postrzegane podczas spotkania twarzą w twarz. Minimalną możliwą do uzyskania rozdzielczością powinna być rozdzielczość WXGA. Jeżeli chodzi o prędkość, niezbędne może być co najmniej 30 klatek na sekundę. Wyraz twarzy poszczególnych osób powinien być łatwo dostrzegalny, a komfort oglądania – duży.
Kamery
53. Najlepiej, gdyby kamery były umocowane i umożliwiały nastawę obszaru kadru (pan, zoom, tilt); jedno z tych ustawień powinno służyć za ustawienie standardowe. Pozwoli to osobie obsługującej sprzęt szybko zmieniać obraz i nie zakłócać przy tym w najmniejszy sposób toczącego się postępowania. Pole widzenia kamer głównych powinno być dostatecznie duże, by wyraźnie widoczne były: twarz uczestnika, jego ramiona oraz górna część ciała. Wszyscy uczestnicy powinni mieć możliwość poruszania się i zwracania w kierunku pozostałych osób na obszarze 80 x 80 cm i nieznikania przy tym z kadru.
54. Zwykle wystarczy, jeżeli w sali rozpraw znajdą się dwie kamery: jedna kamera śledząca skierowana na sędziego śledczego, prokuratora lub obrońcę, świadka lub podejrzanego, zależnie od tego, kto zabiera głos (stałe punkty), i jedna kamera w razie potrzeby pokazująca ogólny obraz sali. W niektórych sytuacjach obraz panoramiczny można zaprezentować na początku sesji, używając funkcji pan w kamerze śledzącej.
55. Sprzęt przenośny nie składa się z kilku rodzajów kamer, w związku z czym możliwość uzyskania obrazu panoramicznego za jego pomocą będzie ograniczona. W niektórych przypadkach konieczne będzie skorzystanie z pomieszczenia dla świadków, co wymaga zainstalowania kamery. Należy mieć na uwadze, że w takim pomieszczeniu trzeba dać świadkowi możliwość konsultowania się z prawnikami poza obszarem widzenia kamery.