Prawo do dalszego korzystania ze środków ochrony po przeprowadzeniu się do innego państwa członkowskiego
Aby skutecznie chronić ofiary przemocy i napastowania, organy krajowe często przyznają im szczególne środki (zakaz zbliżania się lub inne tego typu środki ochrony), które pomagają zapobiegać dalszej agresji lub dalszym atakom ze strony sprawcy. W przypadku wydania środka ochrony w danym państwie członkowskim osoba podlegająca ochronie może zechcieć w dalszym ciągu korzystać z tej ochrony po przeprowadzeniu się do innego państwa członkowskiego lub w czasie podróży do tego państwa. W tym celu Unia Europejska wdrożyła mechanizm wzajemnego uznawania środków ochrony.
Krajowe środki ochrony mogą mieć charakter cywilny, karny lub administracyjny, przy czym ich czas trwania, zakres i postępowanie, w toku którego są wydawane, różnią się w zależności od państwa członkowskiego. Ze względu na odrębne podstawy prawne w prawie Unii Europejskiej regulujące kwestie wzajemnego uznawania środków cywilnoprawnych i karnoprawnych zaistniała konieczność przyjęcia dwóch odrębnych instrumentów zapewniających obieg trzech najpowszechniejszych środków ochrony w Unii Europejskiej. Nakazy ochrony objęte dyrektywą i rozporządzeniem dotyczą sytuacji, w których ofiara lub potencjalna ofiara przestępstwa korzysta z wydanego wobec osoby stanowiącej zagrożenie zakazu lub ograniczenia wstępu do pewnych pomieszczeń, nawiązywania kontaktu lub zbliżania się.
Dyrektywa 2011/99/UE w sprawie europejskiego nakazu ochrony wprowadza mechanizm umożliwiający uznawanie nakazów ochrony wydanych jako środki karnoprawne w stosunkach między państwami członkowskimi.
Osoba korzystająca z nakazu ochrony w sprawach karnych wydanego przez jedno z państw członkowskich może wystąpić o wydanie europejskiego nakazu ochrony.
Ochronę należy przyznać w drodze wydania nowego środka ochrony przyjętego przez państwo członkowskie, do którego dana osoba się udaje lub się przeprowadza, w toku uproszczonej i przyspieszonej procedury.
Osoba korzystająca z nakazu ochrony w sprawach cywilnych wydanego przez państwo członkowskie miejsca zamieszkania może natomiast skorzystać z rozporządzenia (UE) nr 606/2013 w sprawie wzajemnego uznawania środków ochrony w sprawach cywilnych, które ustanawia mechanizm umożliwiający bezpośrednie uznawanie nakazów ochrony wydanych jako środki cywilnoprawne w stosunkach między państwami członkowskimi.
W związku z tym osoba objęta cywilnoprawnym nakazem ochrony wydanym w państwie członkowskim miejsca zamieszkania może się na ten nakaz powołać w innym państwie członkowskim, przedstawiając właściwym organom zaświadczenie potwierdzające przysługujące jej prawa.
Dyrektywę i rozporządzenie stosuje się od dnia 11 stycznia 2015 r.