Współpraca sądowa

Europejski nakaz aresztowania (ENA) wydaje się w następstwie przeprowadzenia transgranicznego uproszczonego postępowania sądowego, w ramach którego dochodzi do przekazania podejrzanych lub oskarżonych na potrzeby ścigania przestępstw lub wykonania wyroku pozbawienia wolności bądź zastosowania środka zabezpieczającego polegającego na pozbawieniu wolności. Europejski nakaz aresztowania wydany przez organy sądowe jednego z państw członkowskich jest ważny na całym terytorium Unii Europejskiej. Europejski nakaz aresztowania stosuje się od 1 stycznia 2004 r. Zastępuje on długie procedury ekstradycji, które dawnej były stosowane przez państwa członkowskie.

W niniejszej sekcji zawarto przegląd prawodawstwa UE dotyczącego gromadzenia dowodów, zapewniania wzajemnej pomocy prawnej i tworzenia wspólnych zespołów dochodzeniowo-śledczych w sprawach transgranicznych.

Unia Europejska pomaga w resocjalizacji więźniów poprzez umożliwienie im odbywania kary w państwie pochodzenia. W tym celu Komisja opracowała system służący przekazywaniu więźniów z powrotem do państwa UE, z którego pochodzą, w którym zamieszkują lub z którym posiadają bliskie powiązania.

W Unii Europejskiej już od dawna uważa się, że konfiskata (przepadek) korzyści pochodzących z przestępstwa to jedno z najskuteczniejszych narzędzi zwalczania przestępczości zorganizowanej. Godzi ona w podstawową rację bytu organizacji przestępczych, jaką jest osiąganie jak najwyższych zysków w nielegalny sposób. Konfiskata następuje na podstawie prawomocnego wyroku sądowego skutkującego ostatecznym pozbawieniem mienia.

Zabezpieczenie mienia lub środków dowodowych w Unii Europejskiej może być konieczne do ich wykorzystania w postępowaniu karnym lub w celu ich konfiskaty. Może to nastąpić na podstawie decyzji ramowej Rady ustalającej zasady, zgodnie z którymi dane państwo członkowskie ma uznawać i stosować na swoim terytorium postanowienie o zabezpieczeniu wydane przez organ sądowy innego państwa członkowskiego w ramach postępowania karnego.

Zasada wzajemnego uznawania ma zastosowanie również do kar o charakterze pieniężnym w sprawach transgranicznych. Polega to na uproszczeniu egzekucji takich kar w państwie członkowskim innym niż państwo, w którym nałożono karę.

Środki służące ochronie praw orzeczone na rzecz ofiary przemocy i molestowania mogą być wykonane w innych państwach UE.