Na podstawie prawa unijnego, a konkretnie decyzji ramowej 2005/214/WSiSW, zasadę wzajemnego uznawania stosuje się do kar o charakterze pieniężnym, co umożliwia organom sądowym i administracyjnym bezpośrednie przekazanie orzeczenia dotyczącego kary pieniężnej do organu w drugim państwie członkowskim UE oraz uznanie tej kary i jej egzekucję bez dalszych formalności.
Zasada ma zastosowanie do wszystkich przestępstw, w związku z którymi można nałożyć kary pieniężne, przy czym znosi się weryfikację podwójnej karalności w odniesieniu do 39 przestępstw wymienionych w decyzji ramowej (są to np. udział w organizacjach przestępczych, terroryzm, handel ludźmi, gwałt, kradzież, naruszenie przepisów ruchu drogowego). Kary muszą być nałożone przez organy sądowe lub administracyjne w państwach członkowskich, a orzeczenie musi być prawomocne, tj. nie może podlegać dalszemu zaskarżeniu.
Orzeczenie, wraz z zaświadczeniem (107 Kb) , o którym mowa w decyzji ramowej, można przekazać właściwym organom państwa członkowskiego, w którym osoba fizyczna lub prawna, przeciwko której wydano orzeczenie, posiada mienie lub uzyskuje dochody, zwykle zamieszkuje lub, w przypadku osoby prawnej, posiada zarejestrowaną siedzibę. Każde państwo członkowskie wskazuje co najmniej jeden organ, który jest właściwy na podstawie prawa krajowego do zarządzania przekazywaniem orzeczeń dotyczących kar o charakterze pieniężnym w sprawach transgranicznych. W 2017, z inicjatywy grupy państw członkowskich, opracowano 5 standardowych formularzy. Są one niewiążące i mają służyć ułatwieniu stosowania mechanizmu wykonywania kar o charakterze pieniężnym w sprawach transgranicznych zgodnie z decyzją ramową. Ich celem jest zmniejszenie obciążeń administracyjnych i finansowych związanych z tą procedurą.
Państwo, do którego przekazano orzeczenie, może odmówić wykonania orzeczenia jedynie w ograniczonych przypadkach (np. jeżeli zaświadczenie nie zostało wydane, jest niekompletne; kara jest niższa niż 70 euro; wobec danej osoby zastosowano ograniczenia dotyczące wnoszenia środków zaskarżenia itp.). Wykonanie orzeczenia jest regulowane przepisami prawa państwa wykonującego. W przypadku nieściągalności kary pieniężnej można orzec karę pozbawienia wolności lub inne kary przewidziane w prawie krajowym. Kwoty uzyskane z egzekucji orzeczeń przypadają państwu wykonującemu, o ile zainteresowane państwa członkowskie nie uzgodniły inaczej.
Więcej informacji dotyczących wdrażania decyzji ramowej przez poszczególne państwa członkowskie można znaleźć tutaj (przekierowanie do strony Europejskiej Sieci Sądowej w sprawach karnych).