Prawo do dalszego korzystania ze środków ochrony po przeprowadzeniu się do innego państwa członkowskiego
Aby skutecznie chronić ofiary (w szczególności różnych form przemocy domowej i uporczywego nękania) przed przemocą i napastowaniem, organy krajowe mogą wydawać szczególne środki (zakaz zbliżania się lub inne tego typu środki), które pomagają zapobiegać dalszej agresji i dalszym atakom ze strony sprawcy. W przypadku wydania środka ochrony w danym państwie członkowskim osoba podlegająca ochronie może zechcieć w dalszym ciągu korzystać z tej ochrony po przeprowadzeniu się do innego państwa członkowskiego lub w czasie podróży do tego państwa. W tym celu Unia Europejska wdrożyła mechanizm wzajemnego uznawania środków ochrony.
Krajowe środki ochrony mogą mieć charakter cywilnoprawny, karnoprawny lub administracyjnoprawny, przy czym ich czas trwania, zakres i postępowanie, w toku którego są wydawane, różnią się w zależności od państwa członkowskiego. Ze względu na odrębne podstawy prawne regulujące w prawie Unii Europejskiej kwestie wzajemnego uznawania środków cywilnoprawnych i karnoprawnych zaistniała konieczność przyjęcia dwóch odrębnych instrumentów zapewniających obieg trzech najpowszechniejszych środków ochrony w Unii Europejskiej. Nakazy ochrony objęte dyrektywą i rozporządzeniem dotyczą sytuacji, w których dana osoba będąca ofiarą lub potencjalną ofiarą przestępstwa, może powołać się na zakaz – wobec osoby stanowiącej zagrożenie – wstępu do pewnych pomieszczeń, nawiązywania kontaktu przez tę osobę lub zbliżania się tej osoby lub innych takich uregulowań.
Rozporządzenie (EU) nr 606/2013 w sprawie wzajemnego uznawania środków ochrony w sprawach cywilnych ustanawia mechanizm umożliwiający bezpośrednie uznawanie nakazów ochrony wydanych jako środki cywilnoprawne w stosunkach między państwami członkowskimi.
W związku z tym osoba objęta cywilnoprawnym nakazem ochrony wydanym w państwie członkowskim miejsca zamieszkania może się na niego powołać w innym państwie członkowskim, przedstawiając właściwym organom zaświadczenie potwierdzające przysługujące jej prawa.
Rozporządzenie stosuje się od dnia 11 stycznia 2015 r.
Jeżeli jednak dana osoba korzysta z nakazu ochrony w sprawach karnych wydanego przez państwo członkowskie, może wystąpić o wydanie europejskiego nakazu ochrony na podstawie dyrektywy 2011/99/UE w sprawie europejskiego nakazu ochrony, która wprowadza mechanizm pozwalający na uznawanie nakazów ochrony wydanych jako środki karnoprawne w stosunkach między państwami członkowskimi.