Art. 103 ust. 1 lit. a) (część 1) – organy publiczne lub inne organy uprawnione do sporządzenia dokumentu urzędowego, o którym mowa w art. 2 ust. 2 pkt 2 lit. b), oraz organy publiczne uprawnione do rejestracji porozumienia, o którym mowa w art. 2 ust. 2 pkt 3
W Szwecji nie ma organów, które wydawałyby dokumenty urzędowe lub rejestrowałyby porozumienia.
Art. 103 ust. 1 lit. a) (część 2) – organy administracyjne przyznające pomoc prawną, o której mowa w art. 74 ust. 2
Zaświadczenie o zwolnieniu z kosztów lub opłat strony postępowania przed radą ds. opieki społecznej (socialnämnden) dostarcza rada we właściwej gminie. Zaświadczenie o uznaniu strony postępowania przed radą ds. opieki społecznej za spełniającą przesłanki finansowe uzyskania całkowitej lub częściowej pomocy prawnej dostarcza Biuro Pomocy Prawnej (Rättshjälpsmyndigheten).
Link do wykazu szwedzkich gmin odpowiedzialnych za świadczenie usług społecznych.
Art. 103 ust. 1 lit. b) (część 1) – sądy właściwe do wydawania zaświadczeń dotyczących orzeczeń, o których mowa w art. 36 ust. 1, oraz sądy i organy właściwe do wydawania zaświadczeń dotyczących dokumentów urzędowych lub porozumień, o których mowa w art. 66
Zaświadczenie, o którym mowa w art. 36 ust. 1, wydaje sąd lub inny organ, który wydał orzeczenie.
Ponieważ szwedzkie sądy i organy nie wydają dokumentów urzędowych ani nie rejestrują porozumień, wydawanie zaświadczeń na podstawie art. 66 ust. 1 nie będzie konieczne.
Art. 103 ust. 1 lit. b) (część 2) – sądy właściwe do dokonywania sprostowania zaświadczeń, o którym mowa w art. 37 ust. 1 i art. 48 ust. 1 oraz sądy właściwe do wydawania zaświadczeń dotyczących braku lub ograniczenia wykonalności orzeczenia, w odniesieniu do którego wydano zaświadczenie, o których mowa w art. 49; jak również sądy i organy właściwe do dokonywania sprostowania zaświadczeń wydanych na podstawie art. 66 ust. 1, o których mowa w art. 67 ust. 1
Sąd lub inny organ, który wydał orzeczenie, nakazuje sprostowanie zaświadczeń na podstawie art. 37 ust. 1 lub art. 48 ust. 1 bądź wydaje zaświadczenia dotyczące braku lub ograniczenia wykonalności na podstawie art. 49.
Ponieważ szwedzkie sądy i organy nie wydają zaświadczeń na podstawie art. 66 ust. 1, w Szwecji nie będzie konieczne dokonywanie ich sprostowań na podstawie art. 67 ust. 1.
Art. 103 ust. 1 lit. c) – sądy właściwe do uznania orzeczenia (art. 30 ust. 3) i odmowy uznania orzeczenia (art. 40 ust. 2), jak również sądy i organy właściwe do odmowy wykonania, do rozpoznania odwołania lub środka zaskarżenia oraz dalszego odwołania lub dalszego środka zaskarżenia, o których mowa w art. 58 ust. 1, art. 61 ust. 2 i art. 62
Art. 30 ust. 3
Wniosek o stwierdzenie braku przesłanek odmowy uznania na podstawie art. 30 ust. 3 składa się do sądu rejonowego (tingsrätten).
Jeżeli wniosek dotyczy orzeczenia odnoszącego się w całości lub w części do osoby dziecka, wniosek taki składa się do sądu rejonowego, o którym mowa w rozdziale 21 § 1a kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (föräldrabalken).
Jeżeli wniosek dotyczy orzeczenia, które nie odnosi się w całości ani w części do osoby dziecka, wniosek taki składa się do tego sądu rejonowego z poniższego wykazu, w którego okręgu znajduje się miejsce zamieszkania strony przeciwnej. Jeżeli strona przeciwna nie ma miejsca zamieszkania w Szwecji, wniosek składa się do Sądu Rejonowego w Nacce (Nacka tingsrätt).
Art. 40 lub art. 59
Wniosek na podstawie art. 40 lub art. 59 o odmowę uznania lub odmowę wykonania orzeczenia składa się do sądu rejonowego.
Jeżeli wniosek dotyczy orzeczenia odnoszącego się w całości lub w części do osoby dziecka, wniosek taki składa się do sądu rejonowego rozpoznającego sprawę, o której mowa w rozdziale 21 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, dotyczącą wykonania orzeczenia, którego dotyczy wniosek. Jeżeli nie wszczęto postępowania w sprawie wykonania orzeczenia, wniosek składa się do sądu rejonowego, o którym mowa w rozdziale 21 § 1a kodeksu rodzinnego i opiekuńczego.
Jeżeli wniosek dotyczy orzeczenia, które nie odnosi się w całości ani w części do osoby dziecka, wniosek taki składa się do tego sądu rejonowego z poniższego wykazu, w którego okręgu znajduje się miejsce zamieszkania wnioskodawcy. Jeżeli wnioskodawca nie ma miejsca zamieszkania w Szwecji, wniosek składa się do Sądu Rejonowego w Nacce.
Środki zaskarżenia
Środek zaskarżenia, o którym mowa w art. 61 ust. 2, wnosi się do sądu apelacyjnego (hovrätten).
Środek zaskarżenia, o którym mowa w art. 62, wnosi się do Sądu Najwyższego (Högsta domstolen).
Art. 103 ust. 1 lit. d) – organy właściwe w zakresie wykonania, o których mowa w art. 52
– Art. 52 w przypadku wniosku o wykonanie orzeczenia dotyczącego osoby dziecka: wniosek składa się do sądu rejonowego, o którym mowa w rozdziale 21 § 1a kodeksu rodzinnego i opiekuńczego.
– Art. 52 w przypadku wniosku o wykonanie orzeczenia dotyczącego kosztów sądowych lub majątku dziecka: wniosek składa się do służby komorniczej (Kronofogdemyndigheten).
Art. 103 ust. 1 lit. e) – procedury odwoławcze od orzeczenia rozstrzygającego wniosek o odmowę wykonania orzeczenia, o których mowa w art. 61 i 62
Środek zaskarżenia wnosi się do sądu apelacyjnego lub do Sądu Najwyższego.
Art. 103 ust. 1 lit. f) – nazwy i adresy organów centralnych wyznaczonych do pomocy w stosowaniu rozporządzenia w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej oraz sposoby kontaktowania się z nimi. W przypadku gdy wyznaczono więcej niż jeden organ centralny, należy wskazać właściwość miejscową i rzeczową każdego organu centralnego, w sposób zgodny z art. 76
Utrikesdepartementet (Ministerstwo Spraw Zagranicznych)
Enheten för konsulära och civilrättsliga ärenden (Wydział Spraw Konsularnych i Cywilnych)
S-103 39 Stockholm
Tel.: +46 8-4051000 (centrala) / +46 8-4055005 (numer alarmowy czynny poza godzinami urzędowania)
Faks: +46 8/7231176
E-mail: ud-kc@gov.se
Art. 103 ust. 1 lit. g) – w stosownych przypadkach kategorie bliskich krewnych, oprócz rodziców, u których dziecko może zostać umieszczone na terytorium danego państwa członkowskiego bez uprzedniej zgody tego państwa członkowskiego, o których mowa w art. 82
Nie dotyczy.
Art. 103 ust. 1 lit. h) – języki instytucji Unii Europejskiej inne niż język danego państwa członkowskiego dopuszczone w kontaktach z organami centralnymi, o których mowa w art. 91 ust. 3
Język szwedzki, język angielski.
Art. 103 ust. 1 lit. i) – języki dopuszczone w przypadku tłumaczeń wniosków i dodatkowych dokumentów przedłożonych na podstawie art. 80, 81 i 82 oraz treści pól tekstu dowolnego zaświadczeń, o której mowa w art. 91 ust. 2
Język szwedzki lub język angielski.