Volltext

Skład orzekający:
SSA Agata Zając (przewodniczący), SSA Aldona Wapińska, SSA Anna Orłowska (sprawozdawca).

Sentencja
Sąd Apelacyjny w Warszawie po rozpoznaniu w dniu 2 czerwca 2010 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa (…) S.A. w W. (dawniej „(…).(…)” S.A. w W.) przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów o uznanie praktyki za naruszającą zbiorowe interesy konsumentów, o zobowiązanie do złożenia oświadczenia określonej treści i o nakazanie publikacji decyzji na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w W. - Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 22 lipca 2009 r. (...)
I oddala apelację,
II zasądza od (…) S.A. w W. na rzecz Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kwotę 270 (dwieście siedemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Uzasadnienie
Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (dalej: Prezes) decyzją Nr DDK (…) z dnia (…) grudnia 2008 r. uznał za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów, o której mowa w art. 24 ust. 2 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (dalej: u.o.k.i.k), działania (…) S.A. w W. (dalej: (…). (…)) polegające na:
- naruszeniu obowiązku udzielania konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji wynikającego z treści art. 9 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 2 marca 2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów oraz odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny (dalej: u.o.n.p.k.) poprzez niepoinformowanie zainteresowanych prenumeratą wydawnictwa „Kolekcja Sztuki Polskiej - Arcydzieła Kultury Narodowej” konsumentów przy użyciu środka porozumiewania się na odległość, najpóźniej w chwili złożenia propozycji zawarcia umowy, o istotnych właściwościach świadczenia i jego przedmiotu jakimi są: ilość numerów wydawnictwa „Kolekcja Sztuki Polskiej - Arcydzieła Kultury Narodowej” konieczna do skompletowania przedmiotowego wydawnictwa w pełnej wersji oraz jego zawartość merytoryczna i stwierdził zaniechanie jej stosowania z dniem 19 kwietnia 2007 r.,
- stosowaniu czynu nieuczciwej konkurencji, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (dalej: u.z.n.k.) polegającego na stosowaniu wprowadzającej w błąd reklamy prenumeraty wydawnictwa „Kolekcja Sztuki Polskiej - Arcydzieła Kultury Narodowej” w zakresie informowania o rzeczywistej ilości numerów wydawnictwa koniecznej do jego skompletowania w pełnej wersji oraz o jego zawartości merytorycznej i stwierdził zaniechanie jej stosowania z dniem 19 kwietnia 2007 r.
Na podstawie art. 26 ust. 2 w zw. z art. 27 ust. 4 u.o.k.i.k. Prezes nakazał (…). (…) dwukrotną publikację na jej koszt w dzienniku ogólnopolskim oraz w bezpłatnym dzienniku Metro oświadczenia o treści: Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów uznał, że działania (…).(…) S.A. z siedzibą w W. polegające na naruszeniu obowiązku udzielenia konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji poprzez niepoinformowanie konsumentów zainteresowanych prenumeratą wydawnictwa „Kolekcja Sztuki Polskiej - Arcydzieła Kultury Narodowej” o istotnych właściwościach świadczenia i jego przedmiotu, jakimi są ilość numerów wydawnictwa „Kolekcja Sztuki Polskiej - Arcydzieła Kultury Narodowej” konieczna do skompletowania przedmiotowego wydawnictwa oraz jego zawartość merytoryczna, a także na stosowaniu w tym zakresie reklamy wprowadzającej w błąd - stanowią praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów i stwierdził zaniechanie jej stosowania z dniem 19 kwietnia 2007 r. Prezes nakazał również publikację decyzji w całości na koszt (…). (…) na stronie internetowej przedsiębiorcy w terminie 14 dni od dnia uprawomocnienia się decyzji oraz utrzymywanie jej na przedmiotowej stronie internetowej przez okres 6 miesięcy.
Prezes uznał, że (…). (…) działając z zamiarem wprowadzenia konsumentów w błąd, nie dopełniła obowiązku informacyjnego określonego w art. 9 ust. 1 pkt 2 u.o.n.p.k. w zakresie udzielenia precyzyjnych informacji co do ilości numerów składających się na całość produktu „Kolekcja Sztuki Polskiej - Arcydzieła Kultury Narodowej” (później pod nazwą: „Kolekcja Sztuki Polskiej i Światowej”, dalej: Kolekcja). Kolekcja miała charakter zamknięty, a wraz ze 112 jej zeszytem, który zgodnie z informacjami udzielanymi przez (…). (…) miał być zeszytem ostatnim, konsumenci nie uzyskali całości produktu ze względu na luki w numeracji stron, które należy traktować jako braki w materiale składającym się na całość Kolekcji. Niewypełnienie obowiązku z art. 9 ust. 1 pkt 2 u.o.n.p.k. stanowi naruszenie jednego z priorytetowych uprawnień konsumenta - prawa do uzyskania rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji, a tym samym wypełnia przesłanki bezprawności, o której mowa w art. 24 ust. 2 pkt 2 u.o.k.i.k. Ponadto Prezes wskazał, że działanie (…). (…) jest bezprawne, gdyż narusza art. 16 ust. 1 pkt 2 u.z.n.k. Poprzez zamieszczenie nieprecyzyjnych informacji odnoszących się do ilości zeszytów składających się na całość Kolekcji, (…). (…) dopuściła się stosowania reklamy wprowadzającej w błąd w odniesieniu do części informacyjnej publikowanych przez nią materiałów reklamowych. (…). (…) nie zawarła w materiałach reklamowych sugestii świadczących o tym, że Kolekcja ma charakter otwarty. Informacje znajdujące się w materiałach reklamowych były nieprawdziwe, a podjęte działania zmierzały do wywołania u konsumentów mylnego wyobrażenia o towarze poprzez sprawienie wrażenia, że Kolekcja ma charakter zamknięty. W ocenie Prezesa działanie (…). (…) w zakresie dopuszczenia się czynu nieuczciwej konkurencji w postaci reklamy wprowadzającej konsumentów w błąd w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 2 u.z.n.k. oraz niedopełnienie obowiązku informacyjnego wynikającego z treści art. 9 ust. 1 pkt 2 u.o.n.p.k. stanowią działania naruszające zbiorowe interesy konsumentów. Materiały reklamowe, które miały zachęcić konsumentów do nabycia wydawnictwa, zamieszczone na stronie internetowej, skierowane były do nieograniczonego kręgu osób i zagrażały każdemu potencjalnemu konsumentowi zainteresowanemu nabyciem Kolekcji.
(…). (…) wniosła odwołanie od powyższej decyzji zarzucając naruszenie art. 24 ust. 2 pkt 2, 24 ust. 2 pkt 3, art. 24 ust. 3, 26 ust. 2 i art. 27 u.o.k.i.k.
Wyrokiem z dnia 22 lipca 2009 r. Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów oddalił odwołanie i zasądził od (…). (…) na rzecz Prezesa kwotę 360 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
Powyższy wyrok zapadł po dokonaniu następujących ustaleń i rozważań.
W okresie od (…) grudnia 2003 r. do (…) kwietnia 2007 r. (…). (…) prowadziła w odstępach dwutygodniowych na terenie Polski sprzedaż zeszytów wydawnictwa „Kolekcja Sztuki Polskiej - Arcydzieła Kultury Narodowej” (później pod nazwą: Kolekcja Sztuki Polskiej i Światowej). Całość Kolekcji podzielona była na działy tematyczne, wraz z każdym zeszytem Kolekcji konsument otrzymywał kilkustronicowe materiały z wybranych działów. Kolekcja była rozprowadzana przez dystrybutorów prasy. Możliwa była również prenumerata 28 albo 52 zeszytów. Informacje na temat prenumeraty i jej warunków były zamieszczone na drugiej stronie każdego z zeszytów wydawanych w ramach Kolekcji oraz na stronie internetowej. (…). (…) przeprowadziła w okresie od (…) do (…) grudnia 2003 r. kampanię reklamową Kolekcji w stacjach telewizyjnych, a w całym okresie jej wydawania przekaz reklamowy prezentowany był na drugiej stronie każdego z zeszytów oraz na stronie internetowej. Każdy zeszyt Kolekcji zawierał ponumerowane strony, które miały stanowić część określonego działu tematycznego. Numeracja stron nie dotyczyła wyłącznie materiałów zgromadzonych w ramach jednego zeszytu, ale była częścią ciągu stron stanowiących całość w ramach określonego działu tematycznego kolekcji. W każdym zeszycie znajdowały się materiały z kilku różnych części Kolekcji - o różnych numerach stron. Podczas prowadzenia sprzedaży Kolekcji zmianie uległ jej tytuł, a nadto zwiększono ilość działów tematycznych. W trakcie prowadzenia sprzedaży numerów 1 do 112 Kolekcji (…). (…) informowała konsumentów, że przewidywana ilość zeszytów wydawanych w ramach kolekcji wyniesie 112 numerów. Wraz z opublikowaniem numeru 112, który miał stanowić ostatni zeszyt Kolekcji (co nastąpiło w dniu (…) czerwca 2006 r.) (…). (…) poinformowała konsumentów o zwiększeniu ilości zeszytów do 132. Pomimo wydania 132 zeszytów w każdym dziale Kolekcji występowały braki stron i nie stanowiła ona materiału kompletnego.
Sąd Okręgowy wskazał, iż z art. 9 ust. 1 pkt 2 i 3 u.o.n.p.k. wynika obowiązek udzielenia konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji oraz konieczności podania ceny lub wynagrodzeniu obejmujących wszystkie składniki, a w szczególności cła i podatki. Obowiązek ten spoczywa na przedsiębiorcy jako na profesjonaliście. Informacje udzielone konsumentowi powinny być wyraźne i bezpośrednie, gdyż dzięki temu konsument ma możliwość dokonania świadomej decyzji przy nabywaniu towarów i usług. Niedostarczenie konsumentom istotnych informacji o oferowanym produkcie lub usłudze prowadzi do wypaczenia ich decyzji rynkowych. Powyższe wynika również z treści przepisów ustawy z dnia 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym znajdującej zastosowanie przy określaniu nieuczciwych praktyk rynkowych w działalności gospodarczej i zawodowej oraz regulującej zasady przeciwdziałania tym praktykom w interesie konsumentów i w interesie publicznym.
W ocenie Sądu Okręgowego (…). (…) nie dopełniła obowiązku informacyjnego określonego w ww. przepisach w zakresie zarówno udzielenia precyzyjnych informacji co do ilości numerów składających się na całość produktu „Kolekcja Sztuki Polskiej - Arcydzieła Kultury Narodowej”, jak również zakresu przedmiotowego, tj. tematyki obejmującej wydawnictwo jako całość oraz ceny jaką winien na jej rzecz uiścić konsument. Zmiana tytułu wydawnictwa oraz w ślad za tym idąca zmiana jego przedmiotu, świadczy o wprowadzeniu konsumenta w błąd, albowiem potencjalny konsument nie mógł podjąć swobodnej decyzji o nabyciu wydawnictwa, skoro fakt poszerzenia jego zakresu przedmiotowego o materiały dotyczące sztuki światowej, w pierwotnej wersji informacji udzielanej konsumentowi nie został ujawniony. Sąd Okręgowy wskazał, że prezentowanej przez (…). (…) koncepcji otwartego charakteru Kolekcji przeczy przyjęta technika grupowania materiału w wydawanych zeszytach. Bezspornie każdy zeszyt zawierał materiały z różnych działów, o różnej numeracji kart nieuporządkowanych w żaden sposób. Dopiero zgrupowanie wszystkich zeszytów i posegregowanie ich w określonym porządku w podziale na działy tworzyło logiczną, wyczerpującą całość. Z tego względu przeciętny konsument był zainteresowany zgromadzeniem wszystkich zeszytów chcąc osiągnąć taki właśnie cel. W sytuacji, w której wydawnictwo stanowiło całość, (…). (…) miała obowiązek poinformowania o cenie, która jest istotnym składnikiem decyzyjnym dla konsumentów. W ocenie Sądu Okręgowego fakt zwiększenia zakresu wydawnictwa pociągał za sobą zwiększenie zaangażowania finansowego konsumentów, co również stanowi praktykę naruszającą interes konsumenta. Zdaniem Sądu Okręgowego (…). (…) działała z zamiarem wprowadzenia konsumentów w błąd i przez zmianę ilości zeszytów usiłowała skłonić konsumentów do nabywania dodatkowych numerów kolekcji, powyżej 112 numeru, celem uzupełnienia brakujących jej stron, a tym samym celem wygenerowania dalszych przychodów z tego wydawnictwa. Sąd Okręgowy podkreślił, iż wraz ze 112 zeszytem, który zgodnie z informacjami udzielanymi przez (…). (…) uprzednio, miał być zeszytem ostatnim, konsumenci nie uzyskali całości produktu ze względu na luki w numeracji stron, które stanowią braki w materiale składającym się na całość Kolekcji. Wydanie zeszytów 113 - 132 zawierających strony z zakresu, który miał się znaleźć w zeszytach 1 - 112 powodowało konieczność zapłaty przez konsumenta za sprzedawany towar kwoty wyższej niż spodziewana.
W odniesieniu do zarzutu popełnienia czynu nieuczciwej konkurencji, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 2 u.z.n.k., Sąd Okręgowy uznał, iż poprzez zamieszczenie na stronie internetowej oraz na drugiej stronie każdego z zeszytów nieprawdziwych informacji odnoszących się do ilości zeszytów składających się na całość Kolekcji, (…). (…) dopuściła się stosowania reklamy wprowadzającej w błąd w odniesieniu do części informacyjnej publikowanych przez nią materiałów reklamowych. W ocenie Sądu Okręgowego opisane wyżej działania (…). (…) stanowiły naruszenie zbiorowego interesu konsumentów w rozumieniu przepisu art. 24 u.o.k.i.k. Sąd Okręgowy wskazał, iż kierowanie reklam do szerokiego kręgu potencjalnych konsumentów poprzez nadanie im zasięgu ogólnopolskiego potwierdza przyjęcie przez (…). (…) szerokiego kręgu potencjalnie zainteresowanych jej wydawnictwem. Zarówno reklama telewizyjna, jak i reklama na stronie internetowej (…). (…) nie była skierowana do określonej grupy potencjalnych konsumentów (znawców sztuki), ale do całości społeczeństwa. Nie ma zatem wątpliwości, iż (…). (…) swoimi praktykami godziła w prawa nieograniczonej grupy konsumentów, którzy mogli stać się nabywcami produktu „Kolekcja Sztuki Polskiej - Arcydzieła Kultury Narodowej”, gdyż materiały reklamowe zawierające informacje wprowadzające konsumentów w błąd zamieszczone były na stronie internetowej, która z uwagi na swoją ogólnodostępność nie pozwala na ustalenie kręgu osób korzystających z niej. To sprawia, że nie jest możliwe ustalenie potencjalnej liczby konsumentów, którzy mogli skorzystać z oferty nabycia wydawnictwa Kolekcji. Konsumenci (potencjalni klienci) mieli także możliwość łatwego zapoznawania się z materiałami reklamowymi zamieszczonymi na drugiej stronie każdego z zeszytów kolekcji. Również ta forma reklamy skierowana była do bliżej nieokreślonego kręgu potencjalnych nabywców produktu, a liczba konsumentów, którzy narażeni byli na działanie reklamy wprowadzającej w błąd w zakresie ilości zeszytów wchodzących w skład Kolekcji nie ograniczała się jedynie do osób, które nabyły produkt. Sąd Okręgowy wskazał, iż nie budzi wątpliwości adekwatność zastosowanego środka w postaci publikacji decyzji do zaistniałego naruszenia, w sytuacji, w której stwierdzono zaprzestanie stosowania niedozwolonej praktyki.
Wyrok Sądu Okręgowego zaskarżyła apelacją powódka (obecnie (…) S.A. w W.) zarzucając naruszenie prawa materialnego - art. 24 ust. 2 pkt 2, art. 24 ust. 2 pkt 3, art. 24 ust. 3 i art. 26 ust. 2 u.o.k.i.k. oraz naruszenie prawa procesowego - art. 233 § 1 k.p.c.
Wskazując na powyższe zarzuty wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie w całości przedmiotowej decyzji, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
Pozwany Prezes UOKiK wniósł o oddalenie apelacji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.
Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.
Podniesione w apelacji zarzuty nie są zasadne i nie mogą prowadzić do podważenia prawidłowości rozstrzygnięcia Sądu I instancji.
Prawidłowe i znajdujące oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym są poczynione przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne. Sąd I instancji bardzo wnikliwie rozważył zgromadzony materiał dowodowy, czemu dał wyraz w obszernym uzasadnieniu orzeczenia, odnosząc się do wszystkich spornych między stronami kwestii. Apelacja nie przedstawia nowej argumentacji i nie zawiera zarzutów, które nie stanowiłyby przedmiotu rozważań Sądu Okręgowego.
Dokonując oceny zgromadzonych dowodów Sąd I instancji nie wykroczył poza granice swobodnej oceny zakreślone w art. 233 § 1 k.p.c. Sąd Apelacyjny w pełni podziela ustalenia Sądu Okręgowego stanowiące podstawę faktyczną zaskarżonego orzeczenia i wyprowadzone w oparciu o nie wnioski prawne. Kwestionując zarzucaną bezprawność działania skarżąca po raz kolejny podnosi, iż jej wydawnictwo „Kolekcja Sztuki Polskiej - Arcydzieła Kultury Narodowej” miało charakter otwarty wskazując, że każdy numer wydawnictwa stanowił samodzielną całość, dzięki czemu konsument mógł zdecydować, czy dany numer czasopisma jest dla niego na tyle interesujący, że chce go włączyć do serii. Ponadto według powódki, to konsument, który był informowany o rozszerzonym zakresie wydawnictwa, decydował z ilu numerów będzie się składała jego seria wydawnicza, bowiem nie miał obowiązku zakupu wszystkich części wydawanego czasopisma.
Z powyższymi twierdzeniami, w szczególności co do otwartego charakteru Kolekcji, nie sposób się zgodzić, już choćby ze względu na treść materiałów reklamowych zamieszczonych na drugiej stronie każdego zeszytu Kolekcji oraz na stronie internetowej, zawierających jednoznaczne informacje świadczące o tym, że Kolekcja miała charakter zamknięty. Z zebranego w sprawie materiału jednoznacznie wynika, iż powódka poinformowała konsumentów o rozszerzeniu kolekcji o kolejne zeszyty do numeru 132 wraz z wydaniem 112 zeszytu, który zgodnie z wcześniejszymi informacjami miał być zeszytem ostatnim. Kolekcja była wydawana periodycznie w formie zeszytów zawierających po kilka ponumerowanych stron z wybranych działów tematycznych, przy czym numeracja stron nie dotyczyła danego zeszytu, ale konkretnego działu tematycznego Kolekcji. W tej sytuacji, odwołując się do sposobu grupowania materiału w wydawanych zeszytach, słusznie przyjął Sąd Okręgowy, że Kolekcja miała charakter zamknięty, trafnie przy tym argumentując, iż gdyby rzeczywiście powódka zamierzała nadać Kolekcji charakter otwarty, wydawałaby zeszyty jednotematyczne, dotyczące jednego tylko działu, w określonym porządku. Dopiero wówczas można byłoby uznać, że konsument po zapoznaniu się z zawartością konkretnego zeszytu podejmowałby swobodną decyzję w kwestii nabycia oferowanego zeszytu.
Wymaga podkreślenia, iż zawierając umowę konsument godził się na skompletowanie Kolekcji, która miała się składać ze 112 zeszytów, o czym do momentu wydania tego zeszytu informowała powódka. Jak się okazało materiał wydany w ramach tych zeszytów był niekompletny, co nie pozwala na stwierdzenie, że tworzył on całość. Logiczna i przekonywująca jest w tej sytuacji argumentacja, iż dalsze zeszyty były wydawane w ramach uzupełnienia niekompletnego materiału objętego zeszytami 1-112 Kolekcji. Zgodzić się należy, że mechanizm rynkowy zastosowany przez powódkę doprowadził do sytuacji, w której konsument nie miał świadomości ile dodatkowych numerów wydawnictwa będzie zmuszony kupić, aby skompletować całość Kolekcji, a z punktu widzenia każdego kolekcjonera istotnym jest posiadanie całości kolekcji.
W świetle powyższych wywodów bezzasadny jest zarzut naruszenia art. 24 ust. 2 pkt 2 u.o.k.i.k. Zdaniem Sądu Apelacyjnego prawidłowo Sąd Okręgowy uznał za bezprawne działanie powódki polegające na nieudzielaniu rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji w zakresie ilości zeszytów wchodzących w skład Kolekcji.
Chybiony jest również postawiony w apelacji zarzut naruszenia art. 24 ust. 2 pkt 3 u.o.k.i.k. Wymaga podkreślenia, iż reklama telewizyjna nie była podstawą uznania działania powódki za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów. Podstawę taką stanowiły materiały reklamowe zamieszczone na drugiej stronie każdego z zeszytów wydawanych w ramach Kolekcji oraz na stronie internetowej.
Nie zasługują na aprobatę twierdzenia apelacji, iż działania powódki nie naruszyły zbiorowych interesów konsumentów. Sąd Okręgowy prawidłowo wyłożył i zinterpretował pojęcie zbiorowych interesów konsumentów odwołując się przy definiowaniu tego pojęcia do dyrektywy 98/27/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 maja 1998 r. w sprawie nakazów zaprzestania szkodliwych praktyk w celu ochrony interesów konsumentów. Sąd Najwyższy w wyroku Sądu Najwyższego - Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z dnia 10 kwietnia 2008 r. III SK 27/2007 (OSNP 2009/13-14 poz. 188) przyjął, że praktyką naruszającą zbiorowe interesy konsumentów jest takie zachowanie przedsiębiorcy, które podejmowane jest w warunkach wskazujących na powtarzalność zachowania w stosunku do indywidualnych konsumentów wchodzących w skład grupy, do której adresowane są zachowania przedsiębiorcy, w taki sposób, że potencjalnie ofiarą takiego zachowania może być każdy konsument będący klientem lub potencjalnym klientem przedsiębiorcy. W tym aspekcie uznać należy, iż powódka błędnie interpretuje pojęcie zbiorowego interesu konsumentów. W świetle ugruntowanego orzecznictwa i doktryny nie nasuwa wątpliwości, iż godzenie w zbiorowe interesy konsumentów oznacza uszczerbek interesów konsumentów - członków danej grupy (określonego kręgu podmiotów), wyodrębnionych spośród ogółu konsumentów za pomocą wspólnego dla nich kryterium - poprzez stosowaną przez przedsiębiorcę praktykę, obejmującą zarówno działania jak i zaniechania i może polegać na ich naruszeniu bądź zagrożeniu.
Zasadnie uznał Prezes i w ślad za nim Sąd Okręgowy, iż w rozpoznawanej sprawie mamy do czynienia z godzeniem w prawa nieograniczonej grupy konsumentów, którzy mogli stać się nabywcami produktu „Kolekcja Sztuki Polskiej - Arcydzieła Kultury Narodowej”. Materiały reklamowe zawierające informacje wprowadzające konsumentów w błąd zamieszczone były bowiem m.in. na stronie internetowej, do której dostęp miał nieograniczony krąg osób. Zbiorowy interes konsumentów został naruszony w wymiarze prawa konsumenta do uczestnictwa w przejrzystych i niezakłóconych przez przedsiębiorcę warunkach rynkowych oraz w wymiarze materialnym - konsument zmuszony był ponieść dodatkowe koszty związane z zakupem zeszytów 113-132 w celu uzupełnienia braków w materiale Kolekcji.
Postawiony w apelacji zarzut naruszenia art. 26 ust. 2 u.o.k.i.k. nie został uzasadniony, w związku z czym Sąd Apelacyjny nie ma możliwości odniesienia się do tego zarzutu. Z tych wszystkich względów Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną. Kosztami postępowania apelacyjnego na mocy art. 98 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. obciążono stronę przegrywającą spór w tej instancji.