Nationale wetgeving

Rechtsbronnen

De voornaamste rechtsbronnen in de jurisdictie van het Verenigd Koninkrijk in Noord-Ierland zijn:

• Primaire wetgeving in de vorm van wetten van het parlement van het Verenigd Koninkrijk en wetten van de Noord-Ierse Assemblee. Een aantal primaire wetgeving met betrekking tot Noord-Ierland wordt ook door de overheid in de Raad genomen als besluiten in de Raad (wettelijke instrumenten).
• Unierecht
• Secundaire (of ondergeschikte) wetgeving in de vorm van wettelijke instrumenten en wettelijke regels van Noord-Ierland. Sommige andere afgeleide wetgeving kan worden gemaakt als administratief bevel.
• Het gemeenschappelijk recht dat door rechterlijke beslissingen is ontwikkeld.

Soorten regelgeving — beschrijving

Handelingen van het Parlement worden verricht door het Britse parlement in Londen en kunnen van toepassing zijn op alle of een deel van het Verenigd Koninkrijk. Het Britse parlement heeft ook ingestemd met de overdracht van wetgevingsbevoegdheden aan de gedecentraliseerde parlementen en assemblees, die primaire wetgeving kunnen aannemen die betrekking heeft op een beperkt aantal onderwerpen en die binnen hun eigen rechtsgebied van toepassing zijn. Andere primaire wetgeving kan door het soevereine recht onder de bevoegdheid in verschillende vormen worden uitgevaardigd, zoals besluiten in de Raad, verklaringen, koninklijke bevelen, koninklijke bevelen, voorschriften en octrooischriften.

Secundaire wetgeving wordt verleend op grond van bevoegdheden die worden toegekend door of krachtens de statuten van Her Majesty in de Raad of een minister, de afdeling (ministerie) van Noord-Ierland, de Noord-Ierse of andere instantie of persoon. Dit wordt ook „ gedelegeerde of afgeleide wetgeving” genoemd, en het statuut waarbij het vermogen wordt toegekend, wordt de machtigings- of machtigings- of „ouderwet” genoemd. Afgeleide wetgeving kan verschillende titels hebben, zoals besluiten in de Raad, verordeningen of regels, die allemaal als „wettelijke instrumenten” of „wettelijke voorschriften” kunnen worden aangeduid.

In Noord-Ierland omvat de wetgeving wetten of wetten die kunnen worden vastgesteld door het Britse parlement, het Noord-Ierse parlement (1921-1972) of de Noord-Ierse Assemblee in Belfast. Op verschillende momenten zijn de decentrale overheden in Noord-Ierland geschorst en is in „Orders in Council” veel wetgeving opgenomen, die technisch weliswaar secundair recht is, maar als primaire wetgeving wordt gebruikt. De wetgeving in Noord-Ierland omvat ook wettelijke regels — secundaire of afgeleide wetgeving — die is opgenomen onder het gezag van een besluit van het Britse parlement, besluit in de Raad of de Noord-Ierse Assemblee.

De bevoegdheid om namens het Verenigd Koninkrijk internationale verdragen te sluiten berust bij de Kroon, dat wil zeggen de „Sovereign under the Royal Prerogative”, die optreedt op advies van de regering van het Verenigd Koninkrijk. Het Britse parlement heeft geen formele rol bij het sluiten van verdragen, maar wanneer een verdrag een wijziging in de wetgeving van het VK of een toekenning van overheidsgeld vereist, zal het Parlement er op normale wijze over stemmen. Alle EU-verdragen vereisen wetgeving voor de uitvoering ervan in het VK en worden daarom onderworpen aan parlementaire controle.De artikelen 20-25 van de wet op de hervorming van het grondwettelijk bestel en bestuurswet van 2010 zijn op 11 november 2010 in werking getreden en vereisen dat een verdrag niet wordt geratificeerd, tenzij a) een minister van een Crown in het eerste geval een exemplaar van het verdrag heeft voorgelegd aan het Parlement, b) het verdrag is gepubliceerd en c) een termijn van 21 vergaderdagen is verstreken zonder dat het Parlement heeft besloten het verdrag niet te ratificeren.

Normenhiërarchie

Indien er conflicten zijn tussen de verschillende rechtsbronnen, is het belangrijkste forum voor de beslechting van het geschil de rechtbanken. De rechtbanken kunnen geschillen over de interpretatie van wetgeving beslechten. Aangezien er in het Verenigd Koninkrijk echter geen „geschreven grondwet” bestaat, is het niet mogelijk een wet van het parlement voor de rechter aan te vechten op grond van het feit dat het „ongrondwettelijk” is. De constitutionele doctrine van de „parlementaire soevereiniteit” is van mening dat het parlement van het Verenigd Koninkrijk de hoogste wetgevende autoriteit is, in die zin dat het elke wet kan vaststellen en intrekken en dat geen enkele andere instantie de geldigheid van een wet van het Parlement kan intrekken of intrekken.

Het leerstuk van de parlementaire soevereiniteit wordt echter genuanceerd door het lidmaatschap van het VK van de Europese Unie. Krachtens de European Communities Act 1972 maakt het recht van de Europese Unie deel uit van het recht van Noord-Ierland. Nationale wetgeving moet zo veel mogelijk in overeenstemming met het EU-recht worden uitgelegd.

De Human Rights Act 1998, waarin het Europees Verdrag voor de rechten van de mens in het recht van het Verenigd Koninkrijk is opgenomen, geeft de rechtbanken een andere bevoegdheid om wetten van het Parlement ter discussie te stellen. Nationale wetgeving moet zoveel mogelijk in overeenstemming met de rechten van het verdrag worden uitgelegd.

Beslissingen van rechtbanken, en met name van de hoven van beroep, spelen een belangrijke rol bij de ontwikkeling van de wet. Zij geven niet alleen bindende uitspraken over de interpretatie van wetgeving, maar vormen ook de basis van het gemene recht, dat voortvloeit uit rechterlijke beslissingen in eerdere zaken (of jurisprudentie). Als algemeen beginsel geldt dat de rechterlijke instanties gebonden zijn door eerdere beslissingen van de hogere rechtbanken. Op het gebied van het recht van de Europese Unie is het Europees Hof van Justitie de hoogste autoriteit. De Hoge Raad is het uiteindelijke hof van beroep voor alle burgerlijke en strafzaken uit Noord-Ierland.

Institutioneel kader

Instellingen die verantwoordelijk zijn voor de vaststelling van rechtsregels en het besluitvormingsproces

Voordat een voorstel voor primaire wetgeving ( bekend als een wetsvoorstel) een besluit van het Britse parlement kan worden, moet het door beide kamers van het parlement in Londen worden goedgekeurd: het Lagerhuis en het Hogerhuis. De volgende fasen vinden plaats in beide kamers:

• Eerste lezing (formele invoering van het wetsvoorstel zonder debat)
• Tweede lezing (algemeen debat)
• Behandeling in de commissie (grondig onderzoek, debat en wijzigingen). In het Lagerhuis vindt deze fase over het algemeen plaats in een Public Bill Committee.)
• Fase van het verslag (mogelijkheid voor verdere wijzigingen)
• Derde lezing (de laatste gelegenheid voor het debat; amendementen zijn mogelijk in het Hogerhuis).

Wanneer een wetsvoorstel via beide kamers is goedgekeurd, wordt het teruggestuurd naar het eerste huis (waar het is gestart) voor de in behandeling genomen amendementen van het tweede huis.

Beide kamers moeten overeenstemming bereiken over de definitieve tekst. Er kunnen verschillende uitwisselingsrondes tussen de twee kamers plaatsvinden totdat er overeenstemming is bereikt over elk woord van het wetsvoorstel. zodra dit gebeurt, kan het wetsvoorstel worden ingediend voor koninklijke goedkeuring.

In de Noord-Ierse Assemblee vindt een soortgelijk proces plaats (invoering van een wetsvoorstel, behandeling, debat en stemming), hoewel er binnen de gedecentraliseerde assemblee slechts één kamer is. De ministers, commissies en individuele leden kunnen een wetsvoorstel initiëren en het voorleggen aan de voorzitter van de Vergadering, ter behandeling door de Vergadering. Indien de voorzitter tevreden is met het feit dat de voorstellen onder de bevoegdheid van de Vergadering vallen, wordt het wetsvoorstel vervolgens in de plenaire vergaderzaal geïntroduceerd en besproken. Deze wordt vervolgens voorgelegd aan de bevoegde commissie voor toetsing. De commissie brengt verslag uit aan de Vergadering, die de leden toestaat de details van het wetsvoorstel te bestuderen en amendementen voor te stellen. Deze wordt vervolgens door de voltallige vergadering besproken en er wordt een eindstemming gehouden.

Wanneer een wetsvoorstel in al zijn parlementaire fasen in het VK of de Noord-Ierse Assemblee is goedgekeurd, wordt het aan de Sovereign for Royal Assent gezonden, waarna het een wet wordt.

De primaire wetgeving kan in het algemeen alleen door nieuwe primaire wetgeving worden gewijzigd of ingetrokken. Er zijn echter uitzonderingen op grond waarvan bepaalde wijzigingen en intrekkingen door middel van een wettelijk instrument kunnen worden aangebracht — wanneer zij betrekking hebben op de uitvoering van EU-verplichtingen of een stuk hervorming van de wetgeving waardoor de regeldruk wordt verminderd of opgeheven.

De primaire wetgeving treedt in werking overeenkomstig de in de wet opgenomen bepalingen betreffende de aanvang van de werkzaamheden. In de wet kan een bepaalde datum voor de inwerkingtreding worden vermeld. Dit kan onmiddellijk aan Royal Assent worden gedaan op een bepaalde datum (in het algemeen ten minste twee maanden na de Royal Assent) of op een door een minister of een dienst te bepalen datum in een aanvang (wettelijk instrument). Voor verschillende bepalingen kunnen in één wet verschillende data worden gespecificeerd.

De datum van inwerkingtreding van eventuele secundaire wetgeving wordt in het algemeen in het instrument zelf gespecificeerd. Bij wijze van uitzondering kan de aanvangsdatum worden vastgesteld door publicatie van een bericht in de staatsbladen (de London or Belfast Gazette).

Juridische gegevensbanken

Er zijn een aantal juridische gegevensbanken beschikbaar.

• De website van het VK bevat de volledige tekst van alle primaire wetgeving, zoals vastgesteld door het Britse parlement, het Schotse parlement, de Noord-Ierse Assemblee en de Nationale Vergadering voor Wales, samen met alle secundaire wetgeving die van toepassing is op het VK als geheel of op delen van het VK. Toegang tot de informatie is kosteloos.
• Herziene primaire wetgeving voor alle delen van het VK van 1235 tot dusver is ook te vinden op de website van de wetgeving van het VK.

Gerelateerde links